Zembilfîroş hikayesi!
Zembîlfiroş’ta ki aşk, karşılıksız bir aşktır. Ölümü çare gören aşkın hikayesidir. Efsanenin Mezopotamyanın tarih ve kültür bakımından oldukça zengin ve bir çok uygarlığa ev sahipliği yapmış, Mervanilerin başkenti Farqîn’de geçtiği yaygın olarak söylenir.
Yörede hüküm süren bir kralın çok yakışıklı oğluymuş. Görenin bir daha dönüp baktığı,
Tefekkür ede ede kaç kez dinledim bilmiyorum ..
Taleb şan değildir. Razı ol, şan da senin, nam da senin. Varlığını bilinmezlik toprağına göm. Gömülmeyen şey nabit olmaz.
Dünya süretlerinin bulaştığı ayna nasıl parlar? Huzura girmeden önce tevbe sularında yıkan.
Kader teneffüs ettiğin her nefeste seninle.
Eşyadan eşyaya seyahat edip durma. Kendine uzaktan bakmayı öğren. Bir dolap beygirine
İşte Şemsi Tebrizi’nin Aşk romanında geçen 40 kuralı.
21. kural: Hepimiz farklı sıfatlarla sıfatlandırıldık. Şayet Allah herkesin tıpatıp aynı olmasını isteseydi,hiç şüphesiz öyle yapardı. Farklılıklara saygı göstermemek,kendi doğrularını başkalarına dayatmaya kalkmak, Hakk’ın mukaddes nizamına saygısızlık etmektir. 22. kural: Hakiki Allah aşığı bir meyhaneye girdi mi orası ona namazgah olur. Ama
UNUTAMIYORUM
Unut demek kolay gel bana sor bir de
Unutamıyorum işte unutamıyorum
Bir şey var şuramda beni kahreden
Şuramda tam yüreğimin üstünde
Çakılı duran bir şey var
Elimde değil söküp atamıyorum
Dalıp dalıp gidiyor gözlerim derinlere
Kimi görsem biraz sana benziyor
Seni hatırlatıyor şu bulut şu gökyüzü
Şu kayaları döven deniz
Şu hüzünlü melodi şu
Sensiz olup sessiz kalan
O filmlerdeki en romantik esleri izledikce ve aşk dolu bakan sahneleri , içli gözyaşlarını gördükçe icimizde olanı hissettirmesi çok güzeldi.
işte insan böyle içten sevmeli dedim , hayatın zor koştuğu bi kader değil hayatın bana hediyesi Allah'ın emaneti diyerek sahip çıkıp sevmeli.
Derken dedim ki.
Bu hayatı anlamlı kılan duyguları bende yaşamak istiyorum , evet aynen böyle dedim.
Sonra anlamlı hayatın önce yaşanılabilir olması için elimden geleni yapmam gerekeni farkedip yaptım.
Belki yetti belki yetmedi ama vicdanımı rahatlatacak kadar mücadele etmek yeterliydi.
Ama birşeyi unuttuk.
Hepsi bi filmdi.
Acının Çocuk Yaşı
Bakışları kababalığın içinde gezindi. Her hayatı görüyor ve fark ediyordu. Yalnızlıktan mutsuz olanları, yanında ki ile mutlu olmayıp katlanmak zorunda olanları, her şeye rağmen sahte de olsa gülümseyenleri ve daha nicesini...Her zamanki gibi sabahın soğuk ayazında çıkmış ayağını sıkan o dar ayakkabıları yırtık çorap giydiği ayağına geçirmişti.
Bana sert ve acımasız olmamı söylediler... ‘onları dinledim ve istediklerini yapmaya koyuldum’, fakat kader ağlarını, benim kendimi düzeltmem için örmekteydi. Umarsız bir katliam yapmak için insanların yanına uğradığımda, paçama yapışan bir çocuk sayesinde hayat gerçekliğini suratıma çarpmıştı. İşte öldüreceğin ilk renk, ilk beden; evindeki çocukla aynı! ‘’Davran ve sür kendini hayattan!’’
D.p 63
Dedemin Saati
Bugün dedemin saati bana miras kaldı. Bir garip adamdı, saatinin pili bitince pil taktırıp kullanmak yerine saat takmaktan vazgeçerdi. Kaldırmış koymuş bir kutuya saatini. Hayat ince tevafuklardan ibaret hakikaten. Kol saatinin durduğu âna gözüm çarptı. Hastaneden bizi vefat haberi için aradıkları saatle aynıydı. Belki de üzüntüden fazla anlam
Hakîkat Makamı
Erenlere vardım: Çok sevdim sizi dedim;
Hani ya ispâtı dediler...
Aşkın ateşine yandım dedim;
Dumanın çok hani nerde külün dediler...
Dertlendim derman istedim;
Allah derdini artırsın dediler...
Görünmez Şeylerin Kanıtı
Kimi zaman yalnız başıma oturup hayatın kapalı kapılarının ardında beklediğimde, kendimi her şeyden yalıtılmış ve soğuk bir sisle sarılmış gibi hissederim. Bu kapıların ardında ışık vardır, müzik ve dostluk vardır, ama ben girmem. Kader, sessiz ve acımasızca yolumu keser. Kalbim hala tutkularla dolu olduğundan, kaderin her şeye hâkim olan kararlarını sorgulamadan edemem, ama dilimin ucuna kadar gelip söyleyemediğim acı sözler, dökülmemiş gözyaşları gibi kalbime geri düşer. Ruhuma sessizlik çöker. Ardından yüzümde tebessüm ve fısıltılarla umut gelir, “Kendini unutmak mutluluk getirir,“ der. İşte o zaman, başkalarının gözlerindeki ışığı kendi güneşim, başkalarının kulaklarındaki müziği kendi senfonim, başkalarının dudaklarındaki gülümsemeyi kendi mutluluğum yaparım.
Helen Keller 
Hayat Hikayem