Yaşamak dedikleri bu işte...
Ne yaparsan yap,
Önünde kader, arkanda keder;
İkisinin toplamı bir hayat eder.
ÇÜNKÜ BEN BİR GÜLDÜM
Çünkü ben bir gülüm.
Bir gül olmakla açıkladım bencilliğimi.
Ve sevilmiş olmamı. Ben bir gülüm de ondan, dedim
duyunca yazgımın içinde kavrulan sorunun çıtırtılarını.
Yürümüşüm yazgım diye bileceğim bütünü seçebilmek için,
yürümüşüm işte epey. Ne geçti eline diye sorarsan;
geçmiş için yetersiz bir açıklama.
gelecek için zayıf
Kader sana hayat diye ekşi bir limon uzattıysa, sen üstüne tuz iste.
Meksika Atasözleri
Yine mi bir mağlubiyet yine mi bir hayal kırıklığı
Bıkmadın mı sevdayı aramaktan
Kader yazmamış işte hala neyi arıyorsun
Olmazı oldurmak sanamı kaldı
Elin kızı seni niye önemsesin
Söyle bakalım beyim sen kimsin
Sevmeye çıktıysan bunu göze alacaksın
Herkesin acısı başından aşkın
Sevmeye kimsenin mecali yok
Sen nasıl olduda bu belaya bulaştın
Yaraların kanar, dokunurken tenine hatıralar.
Her acıda hayata, kadere söversin.
O kadın vardı ya, yüreğine basıp geçen ilk (son) göz ağrın
O değil suçlusu herşeyin sensin
Söz-Müzik : Ali Babahan
youtu.be/WT1eNyBYiIo
Hamlet
İnanıyorum söylediğini candan söylediğine,
Ama bugünkü karar yarın bozulur çok kez,
Kendi kendinize verdiğiniz sözü tutmak,
En çabuk unuttuğumuz şeydir ne yapsak.
Madem ki bu dünya bile yok olacak bir gün,
Sevginin bitmesine insan neden üzülsün?
Aşk mı kaderi kovalar kader mi aşkı,
Daha kimseler çözemedi bu bilmeceyi.
Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...
Buz kadar lekesiz, kar kadar temiz olsan bile iftiradan kurtulamazsın...
İşte kader hep böyle davranır bizlere, hemen arkamızdadır, omzumuza dokunmak için elini çoktan ileri doğru uzatmıştır, bizlerse hala, geçti gitti, gösteri bitti, yine aynı hikaye, diye homurdanıp dururuz.
Bilinmeyen Bir Adanın Öyküsü - Jose Saramago
Değerli Aysel Doğan Hanımefendi'nin izni ile, yaşamından ufak bir kesiti paylaştığı kitabını
buraya da taşımak isterim.
Kitap basında tükenmiş, sponsor bulunamadığı için tekrar basıma verilememiştir.
Kaydedip pdf dosyası yapabilir, çıktı alabilirsiniz.
ilk baskı ismi; 'anılarım, acılarım ve şizofreni'
ikinci baskısı ise; '18 yaşında uyudun 29
İlk evladım Köksal 1969 yılında
ikinci evladım Serdar 1971
üçüncü yavrum Hakan 1973
dördüncü oğlum da 1975 yılında dünyaya merhaba demişti.
13 Kasım Cumartesi 1976 gününden bir gün evvel Serdar'ın dişi çok ağrıyordu. Sabaha kadar ağlamış hiç yatmamıştı. En küçük oğlumu abisine (Köksal) bırakarak Serdar'ı dişçiye götürmeye karar verdik. Serdar
OĞLUM 12 YIL UYUDUKTAN SONRA UYANDI...
Bir gün çok sinirlendi. Yine kendini balkondan atmak istedi. Zor ikna edebildik. Akşam oldu, onu uyuyor zannettim. Babasıyla ne yapacağımızı konuşurken bir ara "oğlumuzu olmazsa bağlayalım" diye ağlayarak anlatıyordum ki birden yatağından doğrulup sadece bana bakarak, "yazıklar olsun size,