Kader Coşkun
@kadercoskun
Kitaplara aşık, insanlara kırgın...
İnsan Kaynakları Mezunu Olup İşsiz Kalan Şanssız
Kocaeli Üniversitesi
İzmit
22 Ocak 1998
99 okur puanı
Mart 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Her şey sadece küçük bir seçim meselesi, bir kısa karar anıydı. İnsan " İnsan " Olmayı seçebilirdi.
Yaşam bir tiyatro sahnesi. Hepimiz birer başrol oyuncusuyuz. Önümüze gelen senaryoları en iyi şekilde sergilemeye çabalıyoruz.
+ Sen peki? Sende benimle yürür müsün?
- Gittiğin her yere...
Okur Takip Önerileri
İnsan bilinmeyenden korkar. Bilgi bir tek cehaleti değil, korkuyu da yener. İnsan bildiğinde, tanıdığında neyle mücadele ettiğini görür ve nasıl mücadele edeceğine karar verir.
Sadece gerçekler vardı onun için; dile getirmek, herkesin görmesi için sermek istedikleri. Kimsenin sütten çıkma ak kaşık olmadığını, geçmişi geçmişte bırakmanın, gelecek için çabalamanın ve yaşananların tekrarlanmaması için mücadele etmenin gerektiğini gösterme arzusu vardı.
Vatan dediğin, uğruna ölmeyi göze alabilecek kadar vazgeçemeyeceğindir.
Sayfa 106Kitabı okudu
İnsanlara tahammül edemiyordum. Sorulara tahammül edemiyordum. Yapış yapış aşklara tahammül edemiyordum. Sahte dostlara tahammül edemiyordum. Sadece kendimle kalmak hoşuma gidiyordu. Kitap bile okuyamaz hale gelmiştim. Kitabı eğlence için okumazdım, kitap benim için yeni bir dünya, yeni bir ben yaratmak, kendi derinliklerimi keşfetmek için bir araçtı.
Bir sıcak kan, caddede kendine yol bulmuş akıyor. Dünü, bugünü, yarını içine almış, kalbimin orta yerinden sızıyor.
Yalnızken insan en cok kitaplara sığınıyor
İçi boş umutlar, bir süre sonra celladın olurlar
İlişkiler küçücük bir yara aldığında hemen bitiveriyor. Kimse tamir etmeyi düşünmüyor. Eskiden ilişkiler, ne kolayca elde edilirdi ne de bozulur bozulmaz bitirilirdi. Mutlaka bir arabulucu çıkar, ilişkiyi tamir etmeye çalışırdı. Şimdiki aşklar öyle mi? Bırak yara almayı,bıkıldığı an gözden çıkarılıyor.
Hayat,gariplikler yüzünden çekicidir. Her hikaye içinde bir gariplik barındırır."
O ses yüreğimi kesti adeta ve gözlerim doldu. Saklandıkları kuytulardan ortalığa dökülüverdi anılarım. Her şey o kadar taze ki zihnimde sanki dün yaşanmışçasına yakıyor hala canımı.
Sadece ben değil görüyorum ki binalar, sokaklar ve deniz de yaşlanmış. Anılarım kadar yorgun bu şehir... İstanbul çok değişmiş. Havası, tozu,insanları ve hatta insanların bakışları bile. Ne kadar küskün ve ofkeli bakıyorlar öyle.
Zamanla, zamandaki yolculuğunu unutuyor insan
Sonra anı yüklü bir kamyon gelip devriliveriyor yola,
Bize de kazadan kurtulan anılar kalıyor sadece...