Sanki evinde, salonda, o masada değildi. Dünyanın en uzun yolculuğuna çıkmış da varacağı yere ulaşamadan kaybolmuş gibiydi. Kaybolmuş, varlığı bile unutulmuş, yapayalnız...
Çünkü filmlerle hikâyelerimizi izliyoruz. Çünkü filmlerle hikâyelerimizi anlatıyoruz. Çünkü bazen bir film repliği dostlar arasında bir şifreye dönüşüyor. Çünkü bazen en sevdiğimiz dostumuzu en sevdiğimiz filmdeki karakterin adıyla çağırır oluyoruz.
beni ben ölmeden sevin...
Keşke Denildiği Kadar Kolay Olsa...
"Boş ver. Aldırma. Gününü gün et. Hiçbir şeyi dert etme. Takma kafanı..."
Hafifle ve rahatla. Senin, sen olarak, sevebilme, zevk alabilme ve neşe duyabilme kapasitenin bir sınırı yok ve kimse senin yerine zaman akıp giderken durup bunları yapmayacak.
Rafiki'nin dediği gibi "Evet, geçmiş can acıtır. Ama ya geçmişinden kaçarsın, ya da ondan bir şeyler öğrenirsin."
Hak veriyordu Simba'nın "Hayat akıp giderken kim bilir neler olur bilmediğimiz, bildiğimiz tek şeyse yapılan planlar hep bozulur. İçimde bir çocuk hep hayal kurup durur." deyişine.
Kimilerimiz sıkıntılarının arasından geçip giderler ve kimilerimiz ise yara izleriyle yaşamak zorundadır.
Yaşlandıkça neden etkisini yitirir acılar hiç düşündün mü?
Oysaki sessizlik uzun bir cümle. Haklı olduğun için susarsın, bildiğinden susarsın, bilmediğinden susarsın, istersin susarsın.
Kendi kendinle hayaller kurarsın, bazen onları katıp içine bazen yine tek başına... Sonra iki tatlı sohbet, biraz gülücük... Ve yalnızlık günün sonunda kendinle yine baş başa.
Bildim ki yalnızlığım bana kalan en büyük hazine. Seveyim yalnızlığımı doyumsuz sohbetler kadar.
Yalan söylediğinde sesi titreyen insanları özledim. Hani yanaklarından kızarmaya başlayıp göz bebekleri sabitlenen insanları.
Kendini en iyi sen tanırsın. Kimse kimseyi gerçekten tanıyamaz.
Bir yandan muazzam ilerlemeler kaydederken dünya, diğer yandan kendi bindiği dalı kesmenin gereği olmadığını çocuklarda görüyor insan. Yüreği ne kadar zenginleşirse ne kadar derinleşirse kör bir kuyunun içinde bir sığınak olduğunu unutmadan yaşayabiliyor.