“Kimse bugüne kadar bana gelip de seni rüyamda gördüm demedi. Yani düşün onca ömür tüketmişim. Onca kişiyle hukukum olmuş ama kimse gelip de demedi. Başkasının rüyasına girmedim hiç. Yalandan bile olsa ona da razıydım ama biri gelip duymak istediğim o cümleyi söylemedi."
birini rüyada görmek ne kadar da olağan bir şey değil mi? birinin rüyasına girmek istemek nasıl bir yalnızlığın yansımasıdır? muhlis bugüne kadar okuduğum en yalnız karakterlerden biri oldu. öylesine yalnız ki "Allah sanki yalnızlığı herkese pay ettikten sonra kalanını öylece bana bırakmış. İstasyonda herkesi uğurlayan, herkesin arkasından el sallayan adamım ben. Onlar bavulunu alıp gittiler de özlemlerini taşıyan ben kaldım. Kalakaldım." diyor.
muhlis’in yalnızlığının okuyucuya geçmesinin dışında teknik olarak da romanı çok başarılı buldum. kısa, öz ama bir o kadar da vurucu. bir yerin öyküsüyle karakterin öyküsü iç içe geçmiş, satırların ağırlığına rağmen su gibi akıyor. bir de merak unsuru var ki roman boyunca olacaklarını hissetsem bile “acaba” sorusu eşliğinde sayfaları çevirdim. yalnızlık, çekip gitme isteği, aşk, kalp kırıklığı, utanç gibi birçok duyguyu bu kısa romanda yaşatabildiği için, kendine has üslubu ile türkçe okumanın zevkine vardırdığı için ali bey’e teşekkür ederim. türkçe edebiyat sevenlere de şiddetle tavsiye ederim.
Ahmet Ümit
