Kişi kalbini selâmetle yüceltmeyi istediğinde şeytan onu vesveseyle şüpheye sürüklemeye çalışır. O kadar ki gece uykuda bile insanın kalbiyle uğraşır. Bunun için aklı kullanır ve kişi ile kalbi araya akıl yoluyla vesveseler gönderir. Kişi bu vesveselere kapılır da kalbini sakıncalı fikirler, duygular yahut arzularla karartırsa artık ilim, hikmet ve iman nurundan yararlanamaz, hakikati kavrayıp anlayamaz; gözü olduğu halde onunla gerçeği göremez, kulağı olduğu halde onunla hakkı işitemez.
Düşünelim ki kalbimizin bir gözü vardır, görünmeyen âlemleri görür; kulağı vardır, gizli âlemlerin konuşmalarını duyar; burnu vardır, kimsenin almadığı kokulan alır; damağı vardır, inanç ve bilgeliğin lezzetlerini tadar. Ancak bütün bunlar için kalbimizi yaşatacak kadar olsun açlığını gidermek üzerimize vazife değil midir?
•
“Doğru yolda ilerledikçe vicdan berraklaşır, ruh temizlenir ve insanın kalp gözü açılır.”
•
Toplu Alıntı
Her şeyin bittiği, umudum da, aşkın da tükendiği düşünülen zamanlarda, yardım çığlıklarına cevap gibi yeni bir söz yetişir. Allah'ın rahmet ve merhametidir bu yeni söz. Rahmani. "büyür kulum" demesinin bir yolu.
Sinemanın, hakikatle temas ettiği yer, bu yitirilmiş zamanı yeniden edinmekteki kabiliyetidir.
Maddi uygarlık, özne
Gece, karanlığın eteklerinden tutmuş, visali arıyor. Gündüzle gece, akıl ile kalbi pay ediyor. Gündüze akıl, geceye kalp düşüyor Kalp, gece sırrını alıyor. Dünyaya uyanık gözler, uyku ile gecenin ellerine veriliyor. Mana gözü açıklara gece, nuranî aydınlık oluyor.
Gönül gözü ile bakamayan nice körelmiş kalp varken , bu zamanın âmâsı kim diye tartışmayalım bence..
