Tanri gencligime acidi da, karsima simdi bu odayi paylastigim kisiyi cikartti. Bu odada yortu nedir bilinmiyor; oysa siz kadinlarin gonlunu etmektense, tanriya hizmet etmeyi yegler, her yortuyu kutlardiniz... bu nedenle onunla kalip gencligim surdukce calismak istiyorum. Yortular, oruclar, kazalar, varsin yasliligimi beklesinler.

Biz kadinlara da, yeri geldiginde, sozu uzatmadan, erkekler gibi taşı gedigine koymak yarasir. Ama nerede artik boyle kadin, kendisine yoneltilen igneli bir lafin altinda yatani anlayip da hemen karsiligini verebilecek bir kadin gostersene, diyebilirsiniz. Haklisiniz. Utanilacak durumdayiz bugun. Analarimizin bu erdemi, yerini giyinip kusanmaya birakti gunumuzde. En suslu, en cicili, en alacali giysiyi sirtina geciren, herkesten daha cok sayginlik kazandigini saniyor. Bilmiyor ki, bu giysiler pekala bir eşege de yarasir ama sayginlik kazandirmaz eşege.

ovalara dağılmış köylerde ne ilaç vardı, ne bakıcı. yoksul köylüler... gece gündüz demeden evde, tarlada düşüp ölüyorlardı; ama insan gibi değil, hayvan gibi. köylüler de kentliler gibi tam bir umarsızlığa gömülmüşlerdi; mallarını, işlerini önemsemiyor, sanki her yeni günün ölümü getirmesini bekliyorlardı. toprağın, hayvanların, o güne dek harcadıkları emeğin daha iyi ürün vermesini amaçlayacak yerde, ellerinin altında ne varsa tüketiyorlardı. hayvanlar ortada kalmış, buğdayları biçilmemiş tarlalarda başıboş dolaşıyorlardı. hayvanların çoğu sanki aklı varmış gibi davranıyordu. gün boyunca otluyor, akşam da başlarında çoban olmadan ahıra dönüyorlardı.

... ölüm öyle sıradan bir olay olmuştu ki, ölenlere bugün keçi leşlerine gösterilen saygı bile gösterilmiyordu. yaşamın olağan akışı içinde karşılaşılan ufak tefek mutsuzluklar ölümün kaçınılmazlığını bilge kişilere bile benimsetemezken, karşılaşılan yıkımın büyüklüğü, herkesin acımasız ölüme boyun eğmesini sağlamıştı.