cumhuriyet devrimi öncesi istanbulda, tek başına yaşayan dul bir kadın kendinden 10 yaş küçük bir erkekle kaçamak bir ilişkiye girişiyor. bu şartlarda, yalnız başına bir kadın osmanlı toplumunda nasıl ayakta durabilir bunu herkes bilmek isterdi.
sevgilisinin yaşını kesin olarak biliyoruz ama kadın 30 civarlarında, 10 yıllık mutsuz bir evliliğin sonunda kocası tarafından aldatılmış ve terk edilmiş. çocukları olmuş mu, adam da mı kalmış, kalmışsa bu durum kadını ne kadar yıkmış bilmiyoruz. evde beraber yaşadığı ve arasıra ziyaret eden eş-dost dışında yapayalnız. nasıl bir ev, kendinin mi, kadının kökeni nedir, ne işle uğraşır, nasıl bir mahallede yaşar hiçbir bilgi yok. hakkında hiçbir şey bilmediğimiz hizmetçinin bile ismi, dolayısıyla bireysel bir kimliği var; kadının yok. yazar, kadının duygularını tarif etmekte o kadar yetersiz ki, kitabın başından beri belki 10-15 defa "yarabbi ona böyle noluyordu" ifadesini görüyoruz.
70 sayfalık romanın ancak 40ıncı sayfalarına gelindiğinde tiplerin aslında yaşayan karakterler olduğunu hissetmeye başlıyoruz, çünkü yazar ancak bu zaman karakterlerden bir dünya yaratmaya başlıyor. benim okuduğum baskında (iş kültür) selim ileri sonsöz yazısı yazmış ve yazarın romanı beykoz çayırı tasviri ile süslediğini ima etmiş. öyle ki, beykoz çayırındaki canlılık bile sanki sadece bizlere anlatılıyor, çünkü karakterlerin bu ortam ile kurduğu ilişki de zayıf. onlar gözlemlemiyorlar beykoz çayırını, yazar bize gözlettiriyor.
konusu ve süpriz sonuyla ilgi çektiğini düşünüyorum. fakat bunlar maalesef bir romana sanatsal değer katmaya yeterli değil.
