Her şey bir acının bilincine varmakla başladı.
Bir taşı kaldırıp bakmakla, bir kapıyı açmakla
Bir el, hep bir şeyler yazdı biz doğduktan bu yana
Şimdi bütün yaşadıklarım karalama kağıtlarında kaldı
Bir kalem, kendi kendine yazar bu şiiri.
İnsanlar işlerine gider, ben acıya giderim.
Bir günde bütün İsalarımı çarmıha gerer
Ve her günümü milat bilip, yekinirim.
Güzelliğim, ağlayan bir çocuğun güzelliğidir.
Mutluluğum, örneğin hapisteki bir adamın
Eline bir gül geçtiğindeki mutluluğuna benzer...