gün ortası ortası, cem mumcu candır can!
Hayat dediğin unutmalar bataklığıdır, gelip geçici kuşların konup kalktığı.
Bildim ki sen benim tuvalimi keserken bile senin öfkene kulak kesilmeliyim. Beni sevmekten nasıl da korktuğunu anlamak istedim. Bıçağının ucunda kanarken, acımdan çok korkunu anlamam için, akan kanın renginin benim değil senin kırmızın olduğunu bilmem lazım.
Boş bir sayfayı doldurmak için ona bir ses, bir hareket, bir renk ekleyebileceğin kadar bir susuş da ekleyebilirsin. Susman, senin bir renginle hatta asıl renginle boyar sayfayı. Sayfanın da bunu anlaması, bu rengi görmesi gerekir. Boşluğundan daha fazla ne tanımlayabilir ki seni?
Siz kimin cinnetinin varisisiniz?
Seni kopyaladım.Senin korkunu alıp kendime doladım.Senin acını hafifletmek için aynı yarayı kendime açtım.Halledemedim diye aynı kesiği kendime attım.Sana benzememeyi bu kadar isterken, senin karanlığını olduğu gibi içime aldım.Senden iyi olmanın vebali, kötü olmaktan çok daha acıydı.Senden uzak olmak için duyduğum arzu çok çok büyüktü.Bu yüzden suçluluğu da kocaman oldu.Şimdi sıra cezadaydı.Pis bir döngünün girdabına dolandım.Cezam da sana benzemekti.Yokluğundan başka hiçbir yolla var olamayacaktım.Ama senin kaderinden kaçmak için gittiğim her yerde seninle karşılaştım.
Ben senin cinnetinin varisiydim çünkü.
Bir ismim kaldı bana; benim olan ve senin koyduğun.
Sayfa 123Kitabı okudu