Yara ve Tan
Usuyitik epeydir dökülmüyor. Ama dökülenleri topluyor herkes gibi. Aşağıda birinin döktükleri var. O topladığı için haberim oldu. Belki balyoz olur kimine, kimine anahtar. Belki bir başkasına pencere, bir başkasına duvar. Tohum ya da. Veya gübre:
"İnsan kapitalist doğmasa da büyüdükçe kapitalistleşen bir varlığa dönüşmeye pek direnemez,
Hani bazen biri vardır, en büyük kötülüğü kendine yapan. Öyle deriz, ne yaptıysa, kendine yapıyor. Yahut bizizdir o, öyle derler, hâlbuki ne kadar iyi biriyizdir eskiden, ah ki ne ahtır vesaire. Hakan Şenocak, "Ne yaşıyor ne de ölüyordu. Yığılmak istiyordu. Dökülmek, kaybolmak, yok olmak istiyordu. İçindeki çatışma bitsin istiyordu."
Günaydın. İnsan zihni ne tuhaf, öyle yaşandığına epey emin olduğumuz hatıralar aslında öyle değildir. Bir şeyler değişmiştir, hissederiz fakat bir yandan da eminiz işte. Yaralayan, kötü anılardır bunlar ekseriyetle. Bir kargaşa ki alıp götürür beynimizi, yüreğimizi. Schulman'ın başka bir romanında geçer: "Bazen travma yaşadığımızda
Faik Baysal
Muharrem Dayanç:
"Türk edebiyatında en çok ilgimi çeken bahislerden biri “yazarlar ve anneleri”dir. Konu bu kadar genel değil elbette bahsi biraz daha daraltarak söylemek gerekirse “küçük (hatta çocuk) yaşta annesini kaybeden yazarlar”dır. Başlangıçta Tevfik Fikret (12), Ahmet Hâşim (7), Yahya Kemal (13), Ahmet Hamdi Tanpınar (14), Ziya Osman Saba
RİSALE-İ NUR’UN İÇYÜZÜ) ABDULLAH TEKHAFIZOĞLU
İbn Kayyım el-Cevziyye, İgasetu’l-Lehfan fi Mesayidi’ş-Şeytan adlı eserinde
der ki:
Peygamberlerden başkaları, şahsî düşüncelerinde ve ilhamlarında hata da ederler,
isabet de. Onların zan ve ilhamları, düşünceleri ve hatıraları
80, Allah’ın kulları için delil ve
hüccet niteliği taşıyamaz.
Allah’ın ilhamına mazhar olanların sadatı, ashab-ı
Dağın Yamacındaki Büyüleyici Manastır: Sümela
Sabahın ilk saatleri, puslu hava eşliğinde servis aracımızla yola çıktık. Sümela Manastırı’nı ilk defa göreceğim için çok heyecanlıydım. Araç yavaş yavaş Trabzon Maçka’ya doğru hareket ederken ben solumdaki camdan Trabzon’u seyrediyordum. Gözlerimin önünden evler, apartmanlar, dükkanlar, okullar,
Bulut yüklü gökyüzünde bir kırlangıç betimler yüreğin acısını...
Gök bugün, dünden de yarından da daha bulutlu olsa gerek.
Ah! Hayır. Doğru ya, benim havalarım bulutlu! Bir zamanlar evimizin pencere önü çiçekleri kadar canlıyken- ben çocukken- hatta denizlerin dahi kıskandığı mavi renk kuşağında kırlangıçlar misali özgürken - bütün yanlışlara, haksızlıklara karşı uçabilirken- ve hatta denizlerin derinliklerine kendimi bırakıp sondan sonsuzluğa kaçabilirken...
Şimdi.. Ben büyüdüm..
Haliyle mavi huyum, huysuzlaşınca derinlere kaçıp lacivert oldu! Ben büyüdüm ve çocuk hislerim yoklaştı! Ben büyüdüm ve kırlangıcın kanadı yaralandı! Mavi tonlu gökte bir kırlangıcın serzenişi sizlere kaldı! Ben büyüdüm ve son ile sonsuzluk eğlencem bile alındı elimden! Dedim ya,
daha bugün büyüdüm ben!
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Siz, Siz Olun da
*İYİ İNSANLAR BİRİKTİRİN...*
*İyi insanlar biriktirin...*
*Sizi siz olduğunuz için kabul eden,*
*Yanlış yaptığınızda sizi kırmadan düzelten, elinizden tutan,*
*Düştüğünüzde yerden kaldıran insanlar...*🍀
*İyi insanlar biriktirin...*
*Arkanızdan konuşanlara hadlerini bildiren,*
*Gıyabınızda bile dost olan,*
*Yaranıza merhem,*
*Kalbinize sürur olan