“Her ne olursa olsun, bir şey üzerinde altmış dakika düşünmek, karmaşa ve mutsuzluk getirir.”
James Thurber
Aile içi ihmalin işine ve onu icra ederken haleti ruhiyesine sirayet etmesi kaçınılmazdı. Bu ihmalin semptomatik tesirleri, kendisine yardım elini uzatan kişinin ailesinin dahi beklentisinin, kendi ailesinin ondan beklentisine benzer bir tavır sergilemesi gerektiği, kronik halet-i ruhiyenin tatbiki ile gerçekleşmişti. Halbuki bu ahlaki olarak hiç tabii değil ancak onun için çok normal bir şeydi! Onu ailesinin baskısına rağmen oradan çekip alanın ailesini işin içine karıştıracak denli ilkeden yoksun ve kavram karmaşası yaşayan biriydi.
Buna aracı olan kişi kendisini geliştirebileceği hususlarla ilgili tahayyül ve tasavvurlara ve düşün dünyasına ram olmuşken diğer tarafta kötü kültürel kodlar ve sadece kendisini haklı bulacak kadar güçlü ağlarını örüyordu. Bu hususlar gündelik hayatın içerisinden çıkıp bir an olsun yaptıklarını tahlil için duramayan, soyutlamanın ne denli mühim ve kendisini geliştirmeyi arzu eden birisinin beklentilerini hiç anlayamayarak tarumar eden, bireyin yığınlar tarafından ortadan kaldırılmasına neden oluyordu. İşlerin bu yönde gerçekleşmesinin en basit tahlilini; ''Elini veren, kolunu alamaz.!'' kadar sarih anlatan bir söz herhalde yoktu!
Metafor, Anafor, Meteor
Bedava elde edilmek istenen bir hayatın anaforunda, gerçeklerle ironi yapan metaforların ortasında meteor yağmuru günleri...
2) Türkiye'de inanılmaz boyutta bir kavram karmaşası var. Bu karmaşayı en çok da entelektüel bir dil kullanımına yatkın tayfa yaratıyor.
Bana kalırsa, çocuk aslında kişinin kendiyle yüzleşmesi için bir bağdır.Ona öğrettikleri ile ne kadar bildiğini,onu sevdiği kadar ne kadar sevgiye sahip olduğunu ya da onu anladığı kadar anlasilabildigini farketmesi sonucunda ortaya çıkan ayna etkisidir.
Oyun oynayan, şarkı söyleyen, resim yapan yada soru soran bir çocuğu izlemek nasıl bir duygu....
Tüm kavram karmaşası içerisinde bir dünyaya sonsuz merak ve sevgiyle bakan bir cocugu izlemek kesin çok ögretici olmalıdır...
Düşünce karmaşası
Kendime bir kavram buldum, belki de vardır bilmiyorum. “Düşünce deliği” - aynı kara delik gibi. İçine girdinmi çıkamıyorsun. İçindeki her kişi farklı bir yön veriyor sana. Beynin ise onların dır-dırından bir sonuca varamıyor. İşte en kötü kısım da burda başladı. Sen o deliğin içinde kayboluyorsun, bu sırada yüzünden akan gözyaşlarınla, evin tüm metre karelerini gezerek ölçen ayakların ise o acının tek meyvesi oluyor. Elinden bişey gelmiyor çünkü. Haylaz beynin konuşmadan, seni düşündermeden, farklı yerlere sürüklemeden durmuyor. Durduramıyorsun kendini.
Ya düşünmeyeceksin. Ya da düşünüp, kaybolup gideceksin.
Belki de onun için düşünmeyen insanlar mutludur.
Votka da guzel gidiyor derken rastgelen bir şarkı ve bendeki kavram karmasasi; Belki 5-6 Ankara senesi değil ama rahat bi 300-400 günüm gitti şu an.
Şerefe
flood...
şimdi size, ateistlerin adını duyduklarında kaçacak delik aradıkları rum suresi'nden ve içerdiği mucizelerden bahsedeceğim...
iyice kavrayabilmeniz ve anlayabilmeniz adına olayı en başından alarak öz ve salt haliyle anlatmaya çalışacağım.kavram karmaşası yaşanmaması için not:
rum, roma demektir; bizanslılardır,
Biraz yorgunum..
Kavram karmaşası içinde yok olup giden şeyler vardır bazen sadece adını bilmediğin ismini koyamadıgın için yok olduklarında nasıl tepki vereceğini bilmediğin şeyler. Nasıl anlatsam?
Kalabalığın arasinda yalnız hissetmek gibi içinden geçen binlerce şeyden bir tanesini bile yapamamak gibi konuşamamak gibi yüzünün her zaman alışılmış gülen ifadesini değiştirmemek için çabalamak gibi nefes almaya çalışırken boğulmak gibi hayat saçmadır bazen gideceğim diyen birine gitme demek yerine yolun açık olsun demek gibi..!
Poyraz Ayşegül'ü uzun süre yalnız bıraktığında Ayşegül hayatına devam etmek için evlenmişti ben bunu yadırgamadım Ayşegül de haklıydı bir nevi ama Poyraz delirdiğinden beri Ayşegül'ü haklı göremez oldum Poyraz ayrıydı Poyraz her zerresi ile gösteriyordu Ayşegül'e olan bağlılığını o yüzden utanıyorum aslında Ayşegül'ü haklı görebilmeme.