KAZIKSAL TECRÜBE
~KENDİMCE~
Hayat, yaşadıkça tecrübe edinilen ve tecrübe edindikçe daha akıllıca yaşanılan bir süreçtir. Herkes hayatı böyle yaşamasa da olması gereken budur. Doğada yaşayan her canlı aynı şekilde yaşadığına göre; insan da kendi hayat koşullarına göre böyle yaşamalıdır.
Hayattaki tecrübe için farklı tanımlar, çeşitli alanlar sayılabilir.
Ben seni sevdim inan kendimce
Tartamam ne kadarı gerçek, ne kadarı sahte
144 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Gulyabani - Hüseyin Rahmi Gürpınar
Evet yoğun bir dönemde okuyabileceğim kitaplara yönelmişken 
Hüseyin Rahmi Gürpınar okumak çok iyi geldi. Bol bol gülümsemeli eğlenceli bir kitap okudum. 
Cadı kitabından sonra 
Gulyabani yi okumam lazımdı zaten, bu yoğun dönemde Gürpınar'ın diğer kitaplarıyla reading slumpa girmeden okumaya devam edebilirim. Cadı
Yaşamı büyütmek, kendimce geliştirmek, derinleştirmek, genişletmek, rüzgarlarla estirmek, yağmurlarla yağdırmalıyım, ta ki kendimi canlı ya da cansız, doğmuş ya da doğmamış tek bir nokta olarak görene dek. Ve kendi üzerimde kurduğum bu egemenlikle ölümü de büyütmem gerek. Yaşamım, ölümüm her yaşam, her aşk ve her ölüm olmalı.
Akıllılar dünyasının bir kıyısında, sisli bir dağ başına çöreklenmiş, dünyayı kendimce anlamlandırmaya çalışan bir deliyim.
"Benim de kendimce bir süper gücüm vardı: Her şeyi fazla düşünmek."
‘Ölmüş Bir Arkadaştan Mektup' diye yazmışsınız hocam. Çok kişiye göndermişsiniz aynı mektubu, ama ben kendimce aldım. "Eskisi gibi yaşıyorum/Gezerek, düşünerek./Yalnız biletsiz biniyorum vapura, trene/ Pazarlıksız alışveriş ediyorum. // Geceleri evimdeyim, rahatim yerinde/ (Bir de sıkılınca pencereyi açabilsem) /Ah... başımı kaşımak, çiçek koparmak/El sıkmak istiyorum arada bir..." Böyle kısacak, yalın, ama çağrışımlar cümbüşü içinde bir mektup. Benimki biraz uzun olacak hocam, üstelik düzyazı. (Keske ömrüm yetse de size daha çok yazabilsem. Niyetim açık, ömrüm'ü bilmem...)
Sayfa 63 - Melih Cevdet Anday’a Mektuplar / IKitabı okudu
O hâlâ çocuktu..Kendimce kaybettigim şeyleri onda buluyordum..Fakat bütün bunları arkadaş hisleri sanıyordum...
Sayfa 28Kitabı okudu
Orhan Pamuk’tan okuduğum ilk kitap ve açıkçası kapağı ve arka kapak yazısından yola çıkarak ‘aa alayım bi Orhan Pamuk okumaya başlayayım’ okumaya başladım.
Kitap aslında, yazarın bu kitaptan önceki eseri olan Sessiz Ev’in bir karakteri olan Faruk’un bu defteri bir sandıkta bulup yayımlamak istemesiyle başlıyor. Giriş kısmında da bundan bahsediyor Faruk. Tabii ben bu kişinin kurgusal bir karakter olduğunu bilmediğim için internete arattım ve karşıma bu bilgi çıktı. Ve sanırım ilk de bir kitapta böyle bir kurguyla karşılaşıyorum, aşırı hoşuma gitti bu detay.
İlk sayfasından itibaren beni içine çeken ve okuması oldukça akıcı olan Venedikli bir bilim insanın yazdığı günlüklerden oluşan bir kitap. Böyle tarihsel olayların -doğru ya da yanlış biçimde- kurgulanmasını seviyorum ve okunması da çok keyifli hale geliyor benim için.
Son 30 sayfasında (yazarın son sözünü de dahil ederek) böyle bir şey beklemiyordum açıkçası. Sonunu kendimce tahmin edebildiğimi düşünmüştüm ancak yanılmışım, kitapta yazarın son sözünde de bahsettiği “ikililik” durumu var ve oldukça güzel işlemiş. Kendisi de bu kitabı yazmak için yaptığı çeşitli okumalar ve bunlardan aldıkları ve kendi kişisel deneyimlerini birleştirmiş sonucunda bu tarihi kurgu novellayı yazmış.
Karakterlerin o bunalımlarını, sorularını, acabalarını, endişe ve öfkelerini fazlaca benimsedim. Su gibi akıp gitti kitap.
Beni oldukça şaşırttı ve soru işaretleriyle bıraktı ama bu durum oldukça hoşuma gitti.
Keyifli bir okumaydı, yazarı okumaya devam edeceğim.
Okumak ne şahane şey! 
Beyaz Kale
Onsuzluk
Bugün günlerden yağmurlu bir cumaydı. İşten çıkmış otobüste kafamı cama dayayıp "çok eski şarkı" isimli müziği dinliyordum. Sözlerinde "iznin olmadan hala seviyorum seni" geçiyordu. Evet, onun izni olmadan hala onu seviyordum. Onu "kafamda dönüp duran plaklar" gibi çalıp duruyordum adeta...
Sanki bedenime tüm