Kendimle hasbihal 1

Yaklaşıyor bir son hepimize. Yaklaştıkça anlıyor insan biraz. Yavaş yavaş vehmediyoruz geleceği. Sonsuzluğu bakiyi düşünmeye başlıyoruz. Mezardaki kırkayağı düşünmeye başlıyoruz. Bundandır artık namaza başlasak mi sorusu. Herşey gidiyor , bunu görmek yıllar alıyor. Bunu vehmetmek. Örneğin çok sevdiğiniz bir yakınınız vefat ettiğinde. Birde cenaze yikamasina vs girdiyseniz. Yardım ettiyseniz hocaya yıkarken sararken kefene. Tabi size hiç korkutucu ürkütücü gelmiyor. Sadece agliyorsunuz bolca. Hatıralar canlanıyor gözünüzde. Ne güzel insandı diyorsunuz. Neler yaşadı neler gördü ne cenderelerden geçti. Ama işte yaşı erdi ömrü yetti ve bir gün bitti. Burada uzunca yatıyor huzurluca. Arkasından herkes güzel konuşuyor bu güzel birşey öyle bir omur yaşamak. İşin özü şu , geldik ve gidiyoruz. Zaman durmuyor. Faniyiz, dünyada fanı kalıcı değil. Küçük hesaplara değecek , onlara vakit harcayacak bir yer değil. Zamanımız kısıtlı sınırlı. Dolu şeylerle uğraşmak gerek bu yüzden. Vaktini değerli şeylere manası büyük şeylere vermek gerek. Bunu kendi nefsime ruhuma söylüyorum öncelikle. Güzel şeyler biriktirmeli velhasıl. Ölümle ölmeyecek dostluklar iyilikler ,. Bizden sonrada yaşayacak olan güzel fikirler, üretimler . Bunu şiar edinmeli , yaşarken önceliğimiz bu olmalı.