Tsundoku belirtileri nelerdir?
Evde çok sayıda okunmamış kitabın birikmesiyle sonuçlanan tsundoku hastalığı belirtileri aşağıdakileri içerebilir;
Okuyabileceğinden çok daha fazla sayıda kitap satın almak
Başka amaçla alışverişe çıktığında kendini kitap satın alırken bulmak
Kitapçı, kitap fuarı gibi mekanlarda bulunmaktan büyük keyif
Sadece yalnızlığın için çalışmışsın ,büyük duvarlar örmüşsün çevrene, ama sonra bir bakmışsın ki
Duvarların içinde kimse yok.
Yok etmişsin kendini.
Bağırıp çağırman ondan.
Kendi sesini duymak istiyorsun.
Netice bu
Kendimizi var edemediğimiz için, yok ediyoruz.
Hayatta en önemli şey nedir? Açlık çekilen bir ülkede biri ne bu soruyu sorarsak cevap "yemek" olacak; donmakta olan birine aynı soruyu sorarsak cevap "sıcak" olacaktır. Kendini yalnız ve çaresiz hisseden birine soracak olursak cevap mutlaka "diğer insanlarla beraber olmak" olacaktır.
Ama bütün bu ihtiyaçlar giderildikten sonra, bütün insanların ihtiyacı olan bir şey daha var mıdır hala? Filozoflar buna "evet" diye cevap verirler. Onlara göre insan sadece ekmekle yaşayamaz. Tabii ki bütün insanlar yemek yemelidir. Ayrıca sevilmeye ve ilgi görmeye ihtiyaçları vardır. Ama bütün insanların ihtiyacı olan bir şey daha vardır: Kim olduğumuzu ve neden yaşadığımızı bilmek.
Neden yaşadığımız konusuna ilgi duymak pul biriktirmek gibi rastlantısal bir ilgi değildir. Böyle sorularla ilgilenen insan neredeyse bu gazegende var olduğumuzdan beri insanların üzerinde konuştukları bir şeyle ilgilenmiş oluyor. Uzayın, yerkürenin
ve burada oluşan hayatın ne olduğu sorusu, son olimpiyat oyunlarında en fazla altın madalyayı kim aldı sorusundan çok daha büyük ve önemli bir sorudur.
Kitap, bir banka görevlisi olan Mr. Lorry'nin 14 yaşındaki Lucy Manette ile buluşması ile başlar. Buluşmada Lorry, Lucy'e öldü sandığı babasının aslında yaşıyor olduğunu anlatır. Baba Dr. Alexandre Manette, Fransa'daki Bastille hapishanesinde 18 yıl gizlice hapis tutulmuştur. Sonrasında ise eski hizmetçisi tarafından kaçırılıp
Sinema sanatına özgü sorunları ele almadan önce, yüce bir kavram olarak sanattan ne anladığımı açıklamamın önemli olduğu kanısındayım.
Ne için vardır, sanat? Kimin ihtiyacı vardır ona? Sanata ihtiyaç duymak diye bir şey olabilir mi? Bu soruları yalnızca ozanlar, sanatçılar değil, sanatı alan, daha doğrusu yirminci yüzyılda sanat- kitle ilişkisinin özünü çırılçıplak ortaya çıkaran deyişle, sanatı 'tüketen' herkes kendine soruyor ve bunlara bir cevap arıyor.
Sanatla ilgili herkesin bu soruya kendince bir cevabı var. Aleksander Blok ne demişti: "Ozan: kaostan uyum yaratan"... Puşkin ise peygamber yetenekleri yüklemişti ozana... Her sanatçının, yalnızca kendini bağlayan, kendi özel yasalarını kılavuz edindiğini görüyoruz bu konuda.
Julia özlem dolu bir nefes aldı ve gözlerini kapata- rak onun yanında olduğunu ve omuzlarına masaj ya- parak bütün ağrısını aldığını hayal etti. "Eğer orada olsaydım omuzlarına masaj yapardım. Bana yaslanır- dın ve ben de seni iyileştirirdim."
"Hımm... Eminim yapardın."
"Ben sana masaj yaparken, sen de başını bacakla-
Kiliseler zaten insanı ezen yerlermiş, ruh kanatlanmazmış orada. Yedikule Camii'nin yandan çıkılan çıkrıklı merdiveni bizzat sevabın kendisi gibi güzelmiş. Hıristiyanlık teferruat, İslam sadelikmiş, ama işte sadelik de pek az kimseye göreymiş, sadeyken kendini zengin ve vasi duymak pek güçmüş, duymadan hele duyuramadan sadece İslam ile göğüs göğse yaşamak pek Müslüman harcı değilmiş. Dişçi olmak bile herkesin harcı değilken dindar olmak kaç kişinin olabilirmiş? Allah elbet "Kitap herkese inmiştir" demiş. Ne deseymiş, Nietzsche gibi "Bu kitap herkesin ve kimsenindir" mi deseymiş. Elbet bilir de söylemezmiş. Ama insan işte hem bilmez, hem anlamaya yanaşmaz, hem de kendinin sanırmış. Nasıl olsa bilineceğini bilen tanrı bunun için eğilmezmiş. Kitab'ın senin de olabilmesi bir ihtimal, sen de esasında anca bir ihtimal imişsin.
Ne görmek istediğiniz imgedir ne de duymak istediğiniz şarkı. Gözlerinizi kapatsanız da gördüğünüz imge, kulaklarınızı tıkasanız da duyduğunuz şarkıdır güzellik.
Ne oluklu ağaç kabuğu içindeki özsuyudur ne de bir pençeye takılı kanat. Sonsuza dek çiçek açan bir bahçedir, sonsuza kadar uçuşan melekler topluluğudur.
Ey Orphalese halkı, güzellik hayattır, kutsal yüzündeki peçeyi indirdiğinde hayat. Fakat hayat da sizsiniz, peçe de. Güzellik sonsuzluktur, aynada uzun uzun kendini seyreden. Fakat sonsuzluk da sizsiniz, ayna da.
"Bir anda kendini insanı altüst eden o karanlığın içinde katlanılmaz derecede yalnız hissetti; herhangi bir dost sesi duymak için, kucaklanmak, aydınlık bir odada sevdiği insanlarla birlikte olmak için müthiş bir istek duydu."