Bana delik deşik bir yürekle
Pası küfü, çürümeyi söyle
**
Ve bunlardan payına düşeni söyle
Ne kadarı kaldı babandan,
Sen ne ekledin üstüne,
Acının sana getirdiği ürem ne?
Şair bana mutluluktan söz etme
Boşa sayıklıyorsun dostum
Aklındaki karıncalanmış dizeyi.
Ama inan sonludur aşk da,
Kovalar sonunu kendi kendinin.
Ama ben anlaşılan
Biraz karıştırıyorum kendimi.
Ve ikimiz ölümden konuşalım,
Senin ağzında gül, benimkinde menekşe.
ölüm de vardır yaşadığımız her şeyde.
Dilimin ucunda ismin.
Somunu yitik bir vida
Düştü düşecek yüreğim.
Biran önce gel buraya...
Kendinin Avcısı
Ne dedim, ne yaptım,
Nasıl davrandım?
Düştüm peşime izledim.
Sanki ben ve bendim
Önümsıra, ardımsıra
Dehlizinde kendimin.
Metin Altıok
. . .
Sen ey kendiyle yetinen;
Artık suyumuz bulanık,
Bir güneş bile olsa sonunda,
Yolumuz kırık, önümüz karanlık
Ve ağır tuğrası alnımızda
Padişah yalnızlığın,
Ama yine de umudumuz kalabalık.
Sağır bir günün sonunda dilsiz bir gece
Sarıp sarmalıyor seni,
Gökyüzü gıcırtıyla kapanıyor üstüne.
Bak ömrün yarılandı,
Karanlığı kullanmayı öğrenmelisin.
Yazısı akmış ıslak bir sayfa elinde,
Yara bere içinde morarıyor şiirlerin.