üçüncü favori oyunum oldu bu:hamlet, antonius ve kleopatra, venedik taciri.
okurken büyük zevk aldım. düşündürürken güldüren, güldürürken düşündüren :venedik taciri tam olarak bu cümle.
oyun komedi türünde olsa dahi her detayında çokça insanlık dersi veren, karakterleriyle bize mini hayat dersi denemeyimini yaşatan çok güzel bir eser.
burada bir karakteri asla tam anlamıyla sevemiyoruz. bir bölümde sevdiğimiz karakterden diğer bölümde de tanamıyla uzaklaşıyoruz. aslında bu da tıpkı çevremizdeki insanlar,öyle değil mi? kimi tam anlamıyla seviyoruz ya da kimden tam anlamıyla hoşnutsuzuz ki ?
sayfa 53ü not ediyorum buraya. oyunda birçok not ettiğim yerler var ama burası gibi değil hiçbiri. karakterimizin ne kadar ötekileştirildiğini haykırışlarıyla daha derinden hissediyoruz. neden bir insanı böyle sitem edecek kadar üzüyoruz? karşımızdakini önce insan olduğu için sevmeli ; öfke, kin, nefret hepsi gereksiz, boş ve zararlı. gerçek sevgiyi hissedebildiğimiz zaman, birlik bilincine ulaşabildiğimiz zaman ancak anlaşılabilir bu.