mutlu günlerimin arasında bazen küçük bir şey ruhumdaki karanlığı ortaya çıkarıverirdi
herkes gibi olmak için her şeyi unutup hiçbir şey olmamış gibi yapmalıydım
“olgunlaşmışsın” dediği şeyin aslında ruhumda kara bir leke olduğunu bir an fark ettiğini sandım
uzun bir süre kimseyle konuşmadım; içime döndüm. dünya ile arama uzaklık koydum. dünya güzeldi, içim de güzel olsun istedim. içimde bir suçluluk, hatta kötülük yokmuş gibi yaparsam, yavaş yavaş kötülüğü unuturdum. böylece hiçbir şey olmamış gibi yapmaya başladım. hiçbir şey olmamış gibi yaparsanız ve gerçekten de hiçbir şey olmuyorsa, hiçbir şey olmaz sonunda.
çok yorgunsan, on dakikalık bir uyku bazen saatler süren uyku kadar güç verirmiş insana
demek ki duygular, şu karşımdaki ışıl ışıl parıltılı gök gibi aslında birer resimdiler. bütün alemi hissediyordum da sanki onu düşünmem daha zordu.
kelimeler duygularıma yetişemiyor ve yetersiz kalıyorlardı
kimse sizi gözlemiyorsa, içinizdeki gizli ikinci kişi dışarı çıkıp dilediği şeyleri yapabilir
“ben, beni kimse görmediği zaman en çok kendim oluyorum”
ve bir an gözlerimin içine onu hayal kırıklığına uğratan benmişim gibi baktı
sanki ikimiz de bir hatırayı arar, hatta sorgular gibi bakmıştık birbirimize
göğe çıkıp yıldızların ışıltısına ulaşmak yerine, şimdi üzerinde uyuduğumuz toprağın içine girmeyi hayal etmemiz doğru muydu
düşüncelerin kafamıza bazen kelimelerle, bazen de resimlerle geldiğini anlamıştım
Aklımdaki kelimelerin, aklımdaki hayallere yetişememesi gibi bir şeydi bu. Kelimeler duygularıma yetişemiyor ve yetersiz kalıyorlardı.
Sayfa 56 - YKYKitabı okudu