Başının üstünde bir bulut;
Ateşleri, acıları...
Ölümü doğuran kadınları.
Unut diyor, unut!
Doğruluyorum bir umut.
Ahım kıyametteymiş,
Sütümü bağışlıyor.
Nehirler insan yüzlerini,anaforlarına akıtıyor..
iDLİB
Dilsiz çocuklar gördüm!
Gülüşleri ve sesleri,
Sokak aralarında, su birikintilerine akmıştı.
Acı karanlık değildi,
Puslu değildi,
Güpegündüz ortaya çıkmıştı.
Çocuktular yalnızca çocuk!
Oyunları bir rüzgâr gibi
Esip gitmişti.
Âmâ çocuklar gördüm!
Patlayan bombalar
Rengârenk balonlarıydı rüyalarının
Uçurtmaları dikenli tellere düşmüştü
Çözülmüştü ipi yüreklerinin
Ne ben gördüm!
Ne sen duydun!
Ne de onlar bizi işitti...