"Ah benim yüzünü bile görmediğim yavrum.
Sonbahara mı benzersin? Sarı sarı dökülür mü yüzün küstüğünde?
Uyandığında yağmur sonrası toprak mı kokarsın?
Söyle bana, yoksa sen yaz mısın? Kalkıp gidemediğim enginler misin yavrum? Sevindiğinde bir gülüşüyle yakan mısın? Kış mısın? Bembeyaz bir avuç mudur yüzün? "
İmzalanan sayfada vardı, yukarıya alıntı olarak bıraktığım kısmın ilk iki cümlesi. Çok etkilemişti beni. Sayfalar akıp giderken karşıma tam olarak paylaştığım kısım çıkınca düğümlendi boğazım. Anlatı şeklinde kaleme alınan bu değerli satırlar; aşkı, aldatılmayı, yalnızlığı bu duyguların üzerinden çabalamayı bizlere aktarmış. Metaforları alıp götürüyor. Duyguyu okurken öyle bir geçiriyor ki inanılmaz.
Öyle güzel tavsiyeler var ki içinde, bir ara kendimi okur gibi oldum hatta. Iyilestiğim yerden kanadığım zamanlarımın sesi gibiydi bu kitap. O anlattı ben dinledim. Hayran kaldım kesinlikle okunmasını tavsiye ediyorum. Okurken aslında dinleyebilirseniz bir de ne alâ.
Beni etkileyen bir kısımı daha paylaşmadan edemeyeceğim.
"Mesela kendine hiç teşekkür ettin mi? Gözlerini kapayıp, hafif gülümseyip şöyle dedin mi: "Delisin melisin ama canım kendim, sana teşekkür ederim." Hata yaptığını düşündüğünde, "Salak kafam, aptalım ben" demek yerine kendine hiç " seni seviyorum" dedin mi? Diyemezsin! Çünkü insan gerçekten tanımadığı kimseyi sevemez. Kendini tanı."
"Ve unut... Unutmak en güzel yaşama sevinci."
