Albert Camus - Başkaldırıyorum, O Halde Varız! Gönderileri
Albert Camus - Başkaldırıyorum, O Halde Varız! kitaplarını, Albert Camus - Başkaldırıyorum, O Halde Varız! sözleri ve alıntılarını, Albert Camus - Başkaldırıyorum, O Halde Varız! yazarlarını, Albert Camus - Başkaldırıyorum, O Halde Varız! yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yaşamda bir anlamın bulunmayışı ondan vazgeçmeyi gerektirmez
…
Yargı gününü beklemeyin, o her gün gerçekleşir!
.
Yaşama karşı:
…
Daha önce hiç adım atmamış gibi bir çekingenlik ve ilk kez adım atıyormuş gibi bir cesaret, hiçbir şey anlamamış gibi boş, bomboş gözler ve çok derin anlamları ilk kez keşfetmiş gibi heyecanlı bir baş sallama, ilk kez kuyuya düşmüş gibi bir şaşkınlık, sendeleyiş ve her gün, sanki bir rutin olarak kuyuya düşüyormuş gibi kuyuyu ve düşüşü kanıksayış, ilk kez çile çekiyormuş gibi bir aman dileyicilik, feryat ve günbegün çile çekiyor olmak gibi bir öylesinecilik, ilk kez yük taşıyormuş gibi muazzam bir bel ve omuz ağrısı ve yükün kendisiymiş gibi muazzam bir hafiflik...”
.
Ben de!!
…
“Ben de hayata bir kere daha başlamaya hazır hissettim.
Sanki o müthiş öfke seli beni tertemiz, umudumu anlamsız kıldı ve bütün izleri ve yıldızlarıyla parıldayan karanlık gökyüzünü seyrederken, ilk defa, ilk defa evrenin iyi niyetli aldırmazlığına gönlümü açtım.
Bu kadar kendim gibi, dahası, böyle kardeşçe hissetmek, bana şimdiye dek mutlu ve hâlâ mutlu olduğumu fark ettirdi.
Her şeyin tamamlanması, benim daha az yalnız hissetmem adına, umut etmek için geriye kalan tek şey, infaz günümde devasa bir kalabalık ve onların beni nefretle uluyarak karşılamasıydı.”
.
Bir şeye yabancı kalmak,
…
onunla aynı anlam yağmurunda ıslanmamış,
aynı anlam güneşinde yanmamış ,
aynı anlam çizgisinde kırılmamış ,
aynı anlam mekânında barınmamış olmaktır."
.
“Yargı Günü’nü beklemeyin, o her gün gerçekleşir!”
Yaşamakta ısrar ediniz, çünkü bu şimdiden bir yükümlülük ve ödev halini almış olmalıdır. Mücadele etmeden, çabalamadan, didinmeden gitmek, bir kurtarıcıya ya da bir efendiye bel bağlamak, kendimizi hiçe saymaktır. Herkesin yaşamı ve yazgısı, kendisi için bir ödevdir. Ve bu ödev, tarihseldir.
''Ardımdan gelmeyiniz, size liderlik edemeyebilirim. Önümden yürümeyiniz, sizi takip edemeyebilirim. Yanımda yürüyün yalnızca ve arkadaşım olun.''
''O halde, ölüm varsa ve biz bunu tasarlayamıyorsak ve kendi ölüm manzaramızda söz sahibi değilsek, özgür de değiliz...” der Camus. “Fakat ölüm dışında ise her şey özgürlüktür...” diye de ekler.
"Eh, ne yapalım, o halde öleceğim. Başkalarından daha erken ölecektim, orası aşikardı. Ama herkesin bildiği gibi, hayat yaşamaya değmez. Aslında, doğal olarak başka kadınlar ve başka erkekler yaşamaya devam edeceklerine, üstelik bu binlerce yıl böyle sürüp gideceğine göre, ha otuz yaşında ölmüşsün ha yetmiş; bir önemi olmadığını biliyordum. Uzun lafın kısası, bu, gün gibi ortada. Ha bugün olmuş ha yirmi yıl sonra, neticede ölen yine ben olacaktım."