"Ah, işte yine biri ölüyor." dedi küçük kız. Kayan bir yıldızla sonsuzluğa gömülen o iyi yürekli babanneciğinden öğrenmişti bunu. Kayan her yıldız. bir insanın ruhunu sonsuzluğa uçurur." Ona sevgisini yalnızca büyük annesi gösteriyordu. Ama o şimdi yoktu. Küçük kız, merdivenlere bir kibrit daha sürttü. Ortalık yeniden ışığa boğuldu. Bu aydınlıkta büyük annesi tüm iyiliğiyle, güler yüzlülüğüyle ona bakıyordu. -Büyük anne, diye bağırdı küçük kız. Biliyorum kibrit sönünce sen de sıcak soba, aydınlık sofra ve o kutsal yılbaşı ağacı gibi silinip gideceksin! Şimdi artık heyecan ve telaş içindeydi. Elinde ve önlüğünde ne kadar kibrit varsa hepsini ateşe verdi. Çünkü büyük annesinin gitmesini istemiyordu. Sokak, kibritlerin alevinden, gündüz gibi olmuştu. Büyük anne, aydınlıkta büyüdükçe büyüyordu. Onu daha önce hiç bu denli güzel ve bu denli büyük görmemişti. Yaşlı kadın eğildi, küçük kızı kucağına aldı. Sevinçle, ışıktan iki melek gibi göğe yükseldiler. Gökyüzünde açlık da soğuk da korku da dinmişti. ... Sabah o sokaktan geçenler, "Zavallıcık, ısınmak istemiş." dediler. Ama küçük kızın, büyük annesiyle birlikte yeni yıla ne büyük sevinçle girdiğini kimseler bilemedi.

Sayfa 32 - Kibritçi Kız

Andersen'den Masallar Hans Christian Andersen