Sevgi Hanım; Alzheimer Hastası Annesi için kendi hayatından birçok fedakarlık yapmıştır, mesela eşinden ayrılması, tek oğlu Tekin'e gerekli zamanı ayıramaması, çevresinde kim varsa zamanla kendisinden uzaklaşması ve dört kardeşten yalnızca kendisinin Annesine karşı bütün sorumluluğu yükleniyor olması... daha nicesi... Ama bütün bu olan her şeye rağmen şikayeti olmaksızın zamanla herşeyi affetmesiyle ve de hastanın kendi dünyasına girip onu anlayarak, ona göre davranmasıyla biraz daha sakin hayatı sağlaması...
...
Hüzünlü bir hikaye olsa da yazarın bu konuyu akıcı dille anı/günlük tarzında ele alması, güldüren sohbetleriyle okunmasını sevdiriyor.
Alıntılar eklemek isterim;
*Ok oluyor tüm sözlerin, ruhumun özüne giriyorlar. Özüm akıyor Anne, kaybolmama ramak kaldı...
*Yaşın kaç olursa olsun hayat yorgunluğu, yürek kırgınlığıymış anladım...
*Karanlıkları tadabilmek için illa da geceler gerekli değildir ama gecede yaşanan karanlıkların tadı hep bir başkadır. Buruk da olsa sevinç taşır geceler. Çünkü sabah olacaktır. Sabahlar hep umut doludur. Hiç bitmedi benim sabahlarım, o yüzden hala umudum var...
*Mutluluk şartlara bağlı değilmiş, onu öğrendim. Suçladığın her şeyi affettiğinde ve bulunduğun anı yaşadığında kendiliğinden gelirmiş...
