Ama garip bir şey oluyor; hayat bütün kuvvetiyle ölümün
üstünü örtüyor. Yine aşka düşüyor insan, çiçek alıp vazosuna koyuyor, mükellef sofralar kurup dostlarla bol kahkahalı sohbetler ediyor, görmediği yerlere seyahat etmek için yanıp tutuşuyor, daha da acayipi artik hiçbir acı bana koymaz derken, eften püften şeylere üzülüp kendini kahredebiliyor.
Sayfa 24