Feneryolu’nda gölgelerle şakalaşıp yürürken ölüm (bu kez) uysal bir köpek gibi beni izliyordu. Ihlamur mahrem kokuyordu. Bedenin uzağında çın çın eden bir tramvay.5 Köpeğe dönüp bakmak isteğiyle mi, havanın kendi merakından mı, gözüm Arzu Apartmanı’na kaydı. Camlardan birinde bir kadın çırılçıplak gülümsüyordu. Utandım. Ama sanki onun utanmasız çıplaklığından değil de az önceki şakalaşmalarımla yakalandım diye. Acı, ölüme mi yoksa çıplak ölümü işaret ede ede akan şakacı zamana mı yakındı? Kadınla göz göze gelsek… bana, yüzünde bu müstehcen ıhlamur gölgeleriyle gezen adama, işaret parmağı ile, ‘gelsen e!’ dese… Beni, arzu evine çağırsa!… Ama o; arzunun camlarından bakan çıplak kadın, bana değil peşimdeki köpeğe kur yapıyordu. Gülümseyen yüzünde bir intihar dinginliği okudum. 5 Gönderme: A Streetcar Named Desire, Tenesse Williams.

Sayfa 42Kitabı okudu

Arzu Evi Cem Uzungüneş