Çocukken arkadaşlarımla saklambaç oynadığımız zaman saklandığım yerde beni hiç bulamayacaklar, sanırdım. Her defasında bulurlardı. Sanırım sobelenmeyi seven tek çocuk bendim. Şimdiyse yalnızlığımın derinliklerinde saklanıyorum. Ama bulamıyorlar... Ben yine sobelenmek istiyorum...
Sevdiğimiz, bizi sevdigini düşündüğümüz, güvendiğimiz insanlar bizleri hiç yokmuşuz hatta hiç olmamışız gibi bir başımıza, acımızla, kederimizle ve utanmadan müdahale ettikleri kaderimizle baş başa bırakıp çekip gidebiliyorlar.