Ruhun mabedine gir ve sessizce dolaş bu gece..." Mavi bir melek getirdi seni bana. Tüm yolculuklardan yorgunken ruhum. Işıktan notalardan dökülüyordu tüm sesler. Yaradan gülümsüyordu senden akarken. Gülümsedim gözlerinden O’na; dokundum parmaklarından sonsuzluğa… Her bir nota ilmek ilmek örüyordu ilahi bir aşkı… “Ermiş bir ruhun” dünyaya bir pencerenin huzur veren açıklığından seslenmesi gibiydi yankılar… O an aşk sendin; yansımada dans eden gölge, o da bendim… Şimdi, yansıyan ışıktaki gölge, dönüyordu sonsuzluğun ahengiyle… Yansımanın, gölgeyle dansında mutluluk vardı. Sonsuzluğun sesi… Kalp atışımı nabzında duy… Kanındaki, soluğundaki, ruhundaki varlığım ben. Rüyalarına geldim, uyandırmak için gecenin karanlığından seni; güneşin oldum, zifiri gece karanlıklarında, yollarını aydınlatmak uğruna… Hatırladın… Unuttun… Bu kez unutmadan sonsuz bir aşkla, beni yeniden sever misin? Özlem SÜYEV (Tanıtım Bülteninden)

Yazar: