Ben Şark’ı tanırım, çünkü oradan geliyorum; Garb’ı
da tanırım, çünkü oraya gideceğim. Dostumu ve düşmanımı da tanırım ve ikisine karşı da siperim var: kalbim ve kılıcım! Hayatım emindir.
Attilâ gayet iyi hissederdi ki, söz hâline geçen bir tasavvur, irâde kuvvetlerinden bir kısmını dışarıya atar ve boş yere sarfeder;
ikincisi de etraf üzerindeki saltanatı zaafa uğratır.