İstanbul’un semalarında alacakaranlık kanat çırpıyordu. Kiremitlere tünemiş martılar çığlık atmak için alacakaranlığın karanlıktan kendini sıyırıp gün ışığı ile vuslatını bekliyordu. Boğazın üzerini ince bir sis perdesi kaplamış nemin yapışkanlığı ile harmanlanmış yosun kokusu caddelerde ince ince esiyordu. Uyuyordu şehrin sakinleri… Uyuyordu aklı, fikri, gözü medyadaki şaklabanlıkları seyretmeye alışıp gün devirenler… Uyuyordu amaçsızca bedensel hazların peşinde koşup ruhunu aç bırakan doymuşlar… Uyuyordu 150 yıldır uyusun diye narkoz verilenler… Uyuyordu kendinden habersiz kendine düşman olanlar… Uyuyordu uyumakta ısrar edenler…
