Kurgusal bir dünyanın içine adım attığımızda o dünyayı kendi gerçekliğine göre anlamlandırırız. Bize sunulan dünyada tüm taşlar (kraterler mi demek gerekirdi acaba?) yerli yerine oturuyorsa biz o dünyayı olduğu gibi kabul ederiz. Ay’daki Keçi’nin dünyası da hem kendine özgü diliyle (“düz” Dünya, Beşinci Leslie Tehlikeli Fokstrot gibi) hem de olağanüstü özellikleri ile bizi içine çekiyor kitabın sonuna kadar da merakımızı diri tutuyor.
“Her şeyin nasıl olması gerekiyorsa öyle olduğu” Ay’da hiçbir şeyin adı “darboğaz” ya da “zaman baskısı” değildir. Burada saat hep 9’u çeyrek geçeyi göstermektedir. Zaten Ay’da “en güzel şeyler de hep 9’u çeyrek geçe yaşanmaktadır.”
“Sadece Bir Kez Yaşarsın”, “Burada Olan Burada Kalır”, “Anı Yakala” gibi sözlerin yazılı olduğu renk renk, çeşit çeşit tişörtler giyen Ay’daki Keçi, sukulentleri, rokaları, kahvesini ve sahanda yumurtasını pişirdiği krateri ile mutludur. Onu hüzünlendiren, ona geçmişi, “düz” Dünya’yı anımsatan şeyleri en derin kraterin içine fırlatıp atan Ay’daki Keçi’nin bir gün o derin kraterin içine girmesi ve korkularıyla yüzleşmesi gerekir.
Her şeyin hızlı yaşanıp hızla tüketildiği günümüz dünyasında Ay’daki Keçi ya da Anı Yaşamak, yavaş yavaş okunacak ve çocuk edebiyatına ilgi duyan herkesin “Daha önce okuduklarıma benzemiyordu ve çok güzeldi!” diyeceği bir kitap.
