Aykut Oğut
Aykut OğutSözler ve Alıntılar
Yepyeni bir gün başlıyor.
Bugün bana neler getirecek en ufak bir fikrim yok. Siparişlerim elbet gelecek, ama nasıl olduklarını bilmeye, anlamaya çalışmıyorum. Tek bir hedefim var bugün: Keyif almak ve kendimi sevmek. Olduğum gibi, yamukluklarımla, öfkemle, acemiliklerimle, güya hatalarımla, sevgimle, gülümsememle bir bütün olarak.
Sayfa 291Kitabı okudu
-Anne ya, müzisyen olmak istiyorum.
-Bak bu terliği görüyor musun? Suratında konçerto çalarım bununla, o zaman tam müzisyen olursun. Otur dersini çalış!
Boşluğu sen doldur
BEN .............................
Evet, çünkü aynen öylesiniz!
Sayfa 30Kitabı okudu
Kendimi iyi hissetmem tek çözüm yoluydu.
Sayfa 253 - Dharma YayınlarıKitabı okudu
Bir masalın kahramanlarıyız. Her sayfasını kendi yazdığımız bir masalın. İçindeki prens de, prenses de biziz, kötü kalpli gibi görünen cadı da, uçan süpürge de. Aynı masallardaki gibi aynaya bakın ve sorun, kim en güzel, kim en başarılı, kim en sevgi dolu, kim en harika ve bırakın aynada gördüğünüz kalp cevap versin size.
Sayfa 291Kitabı okudu
...ne kadar akıllı bir kadın olduğunu ispatlamaya çalışmaktan vazgeçmesi gerekecek. Bunun için önce GERÇEKTEN akıllı olduğuna inanması lazım çünkü sadece doğruluğuna inanmadığımız bir şeyi ispatlama çabası içerisine gireriz.
Sayfa 63Kitabı yarım bıraktı
Hayatınızda hiç suratı son derece asık, elinde tesbih, çatık kaşlarla “Ne işim var burda benim canına yandıımın dünyası yaa. Ooffff offff!” diyen 6 aylık bir bebek gördünüz mü?
Hiç sanmam.
- O zamanlar, bize anahtar şakırdatırlardı, basardık kahkahayı,
“Ne var yahu alt tarafı aptal bir anahtar,” demezdik.
- O zamanlar, bize parmak uzatırlardı, gevrek gevrek gülümseyip tutardık parmağı.
“Uzatma lan bana o parmağı ööle,” demezdik.
- O zamanlar, ilk adımlarımızı atmaya çalıştığımızda, düşünce kahkahalar atar ve geri kalkardık.
“Off yine beceremedim yahu, ben aptalım,” diye oturmazdık.
- O zamanlar, sadece annemizin teninin kokusu, babamızın yanağını hissetmek yeterliydi, mutlu olmak, huzurlu olmak için.
- O zamanlar, aldığımız bir hediyeyi sonsuz bir heyecanla, paketi parçalarcasına açardık. Çocuklara “ürün değiştirme fişi” verilmez. Beceremeyecekleri için değil, zaten her şeyden zevk almayı bildikleri için.
Peki ne değişti? Niye şimdi biri bize anahtar şakırdatınca “Zevzeklik etme” diyoruz?
O çocuk ne zaman öldü?
Çocuk olmak ne zaman SUÇ OLDU?
“Mutlu olmak” ne zaman aptallık belirtisi kabul edildi.