Kaldırıma oturuverse... gülümsüyor kendi kendine, onu, robottan soğutma projesini geliştirmeye götüren o geceyi hatırlıyor. Hayatın ona çok ama çok ağır geldiği, bu ağırlıkla adımlarının yavaşladığı, omuzlarının çöktüğü, başının üstünden onu aşağı doğru ittiren güçle yere çömelip yanından gelip geçen karartılara Aranızda hiç kimse yok mu? avaz avaz bağırmak istediği geceyi...Gerçi sesi çıktı mı emin değildi ya, yine de ona çığlık atmış gibi gelmişti. Biraz meraktan... bakalım, kendine kapanarak yürüyen insanların arasından, yere serilir gibi oturuşunu -ne oturuşu, yere dökülüşünü- fark eden biri çıkacak mı?
