Şehir soğuk, şehir karanlık ve şehir ayrılığa gebe...
İçimdeki acı öyle büyüdü ki, yaydan çıkan ok gibi! Parçalandı önce,
sonra dağılıp saplandı vücudumun her yerine! Gözlerimde
fer kalmamış, cesede dönmüştüm. İşte şimdi gönlüm hüznün
bAŞKentiydi! Gözlerimin altındaki koyu siyahlık, vücuduma
vuran soğuk Karaca Ahmet Mezarlığı kadar! Varlığım, heyecanlarım,
kimliğim, her şeyim onda kaldı. Bana benden eser
kalmadı! O olmayınca kendime bakasım bile kalmadı! Ruhum
bedenimden tek celse de ayrıldı ve ben yoktum yokluğunda...
Kalamadım kendime...
Sizde de oluyor mu böyle? Birinden ayrılınca veya canınızı bir
şey yakınca? Kimseyi göremeyecek kadar yalnız hissettiniz mi
kendinizi? Gece ağır geliyor mu bedeninize? O saatler özlem iyice
arsızlaşıp içinizi yakıyor mu? Eliniz telefona defalarca gittiği halde
“aramamalıyım” diyerek O’ndan bekliyor musunuz? Mesela
Ölüm; hiç özlüyor musunuz böylesi sıtmalarınızda? Yok
yok olmuyor! Siz de tıpkı benim gibi, acı veren hiçbir şeyi kenara
bırakamıyorsunuz değil mi?
Sahi!
Siz de kalbinizle imtihan edildiniz mi?
Havvanur Kepir
