Eğer karamsar bir ruh hali içerisindeyseniz, iyice kararıyorsunuz; mutlu ve umutluysanız, o an ne hissedebilirsiniz çözemedim. Etkileyici bir kitap aslında ama değil gibi de. Öykülerin ismi, "mutlaka okumalıyım" dedirtiyor insana. Zaten kitap ismini içindeki bir öyküden alıyor. Bazı öyküleri okuduktan sonra ise "Ne oldu yani şimdi?" diye sordum kendime. Anlamadım, anlamadığım şeyleri seviyorum zaten. Karar veremedim, yükselenim ikizler olduğu için belki de. Kitabın kapağı da çok güzel tabii, gitmek gerekiyormuş gibi bir yere, hapsedilmiş gibi. Nasıl ve nereye bilinmez. Koyu, karanlık, yalnız, çaresiz. "Aynı Sessizlik, Aynı Bağrışma" öyküsü favorim. Ben de bazen karşı apartmandaki insanları izlerim. Anlam vermeye çalışırım, ama gerek yok bence. Neyse, kitabı okumama vesile olan kankama teşekkür ediyorum. Size de iyi okumalar diliyorum.
