Şairin “yazın sanatı” üzerine dünya ve Türk yazıcılığından örneklerle betimler şekilde kalem aldığı eserinde; nesrin yeni yetme krizlerinden kağşamış kritiklerine kadar hem gayet detaylı hem göz ardı edilmeksizin detaylandırılmalı hem de detaydan ziyade okurun olağan tavrına bırakılmalı diyebileceğimiz analitik kaygılarını görebilirsiniz. “Ben Var Yazmak” ibaresi eşittir “Ben Yazıyorum”un marjinal başkalaşımı değil, bilakis tüm belagatli kekeme hâliyle “Ben Yazıyor Muyumdur”un ifadesi olduğu kadar cevabıdır da. Ben Var Yazmak; yazmaktan ziyade yazınsallığın estetiğini kavramak, kalem kuşanma cüretkârlığının -taktikvari- zarafetini algılamak / algılatmakla alakadardır.
Buzzati’nin Tam O Anda’dan cımbızla çekilerek üne kavuşturulan paragrafı: “Yalvarıyorum yaz. İki satırcık olsun yaz, ruhun altüst, sinirlerin laçka olduysa da yaz. Ama her gün. Dişlerini sıksan da, anlamsız saçmalıklar olsa da yaz. Yazmak en gülünç ve en patetik hayallerimizden biridir. Ak kâğıt üzerine kara kıvırcık çizgiler çizerek önemli şeyler yaptığımızı sanırız. Gene de senin işin bu, sadece seçtiğin değil, kaderinin sana lütfettiği işin, şayet bir kaçış yolu bulman olasıysa bulabileceğin tek kapı bu. Yaz, yaz. Nihayetinde tonlarca kâğıt atılsa bile, tek bir satır canını kurtarabilir. Belki”.
