Beni Öldürmeli Dövmeli Değil
Mustafa SoyuerBeni Öldürmeli Dövmeli Değil Gönderileri
Beni Öldürmeli Dövmeli Değil kitaplarını, Beni Öldürmeli Dövmeli Değil sözleri ve alıntılarını, Beni Öldürmeli Dövmeli Değil yazarlarını, Beni Öldürmeli Dövmeli Değil yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Mekan, insanla anlam kazanırmış meğer.
Sayfa 78Kitabı okudu
Sessizliğin bir ana dile dönüştüğü bu kasvetli odadan çıkıp babamın odasına geçtim.
Sayfa 37 - KutuKitabı okudu
Babam müdürle etli kemikli sıkı bir celep pazarlığı yapıyor. "Eti de kemiği de..." diyor babam. Benim etim ne budum ne. Hepi topu otuz beş kilo. Ağrıma gidiyor bu zararına alışveriş. Müdür, ikide bir kafasını sallayıp duruyor. İştahla bıçağını biliyor. Babam bıyıklarını çekiştiriyor. "Öldür" diyor. "Sözünü dinlemezse eğer, derslerine bakmayıp soytarılık ederse sağda solda... Kır kemiklerini... Benden yana sıkıntı yok. Yeter ki adam olsun." Babam böyle dedikçe ömrümde ilk defa bağladığım kravatımın acemi düğümünü çekiştirip duruyorum. Yüzüm utançtan yerlere dökülüyor. İçeriliyorum babama. Nasıl bir adamlık karşılığında razı olabiliyor, kemiklerimin ufalanmasina? Leş gibi hissediyorum kendimi.
Ev, herhangi bir ölü evi işte. Un helvası, kıymalı pide, ayranlı soğuk çorba... Kasvet eşiklerden taşıyor. Kapı pencere karşılıklı açık ama odadaki kasvet cereyan yapıp da bir türlü dağılmıyor. Bir oda dolusu insan, bir ağızdan susuyoruz. Herkes, halıdan bir nakış seçmiş kendine, kimi dokuyor kimi söküyor.
Kızgın değildi Tanrı'ya. Onun ne kabahati vardı ki... Aynı güneşi serpiyordu bütün insanlığın üstüne, aynı baharları yaratıyordu kışın karından. Çarşılar herkes için kalabalık, vitrinler herkes için ışıl ışıldı. Toprak, aynı cömert memeden emziriyordu bütün çocuklarını. Yağmur, herkesi aynı damlalarla serinletiyordu. Tanrı'nın elinden gelen de bu kadardı. Daha başka ne yapacaktı? Tamamen kendi beceriksizliğiydi hayata tutunamamak. Kendisi uyduramamıştı adımlarını Tanrı'nın çaldığı trampete. Ayaklandığı ilk gün, yanlış atmıştı ilk adımını ve aynı yanlış ayakla devam ediyordu yürümeye.
Ah baba ah! Ne demeli sana bilmem ki... Sen seni kebap ettin ama beni ateşe koydun. Kapkara yaktın. Farkında bile olmadın yaktığının. Şiirle, şarkıyla başım hoş olsaydı ne vardı sanki. Karşımda üç beş ceketin düğmelenmesi, oturduğum makam koltuğu, elimdeki sükseli dolma kalem, kapımdaki savcı bilmem kim levhası... Bütün bunlar değdi mi katlanmak zorunda olduğum azaba?
İnsan dediğin, suçtan bir denizde yüzen bir kuru tahta. Islanmadan kıyıya vurması mümkün mü?
Korkağın tekiyim ben. Hep korktum, çok korktum. Korkularımı karıma, kızıma, selam alıp verdiğim insanlara fark ettireceğim diye korktum bir yandan da.
“Evin -den hali, uzaksınız,
Hatta içinde yaşarken
Aşkların, ölümlerin omzunda
Ayrılmak varken evden.”
Sayfa 61Kitabı okudu
“Bülbülü suladım altun tasınan
Ne günler geçirdim gara yasınan
Ben seni severdim ne havasınan
Ölem ne havasınan”
Sayfa 36Kitabı okudu
Zaralı Halil
“Karadır kaşların eğmeli değil
El ele kol kola değmeli değil
Fırsat elde iken sormadık yari
Beni öldürmeli dövmeli değil”
Sayfa 9Kitabı okudu
"Karadır kaşların eğmeli değil
El ele kol kola değmeli değil
Fırsat elde iken sarmadık yâri
Beni öldürmeli dövmeli değil"
(Zaralı Halil)
“Tabakta portakalsın
Sözümüz burada kalsın
Ölürsem kabrime gel
Toprağım kokun alsın”
Tokat manisi
Sayfa 83Kitabı okudu
“Bu topraklarda kadın doğmak , yaşamadan ölmek değil mi zaten ?”
Sayfa 50Kitabı okudu