Beşir adındaki bir gencin rüya yoluyla ,bir nevi yakaza haliyle Ibn Haldun'un döneminde yaşadığı zaman dilimini anlatıyor.
Kitapta İbni Haldun'un Beşir'e anlatmış olduğu hikaye beni çok etkiledi.
Hikayede iki dost var birbiriyle kavga ediyorlar ve biri diğerine tokat atıyor. Canı acıyan yani tokatı yiyen de kumun üzerine "Bugün en iyi arkadaşım beni tokatladı." diyerek yazıyor.
Aradan zaman geçiyor bu iki arkadaş barışıyor sonra bir göl ile karşılaşıyorlar ve suya tokat yiyen girdiği zaman çamura saplanıyor ve diğer arkadaşı onu kurtarıyor bu sefer tokat yiyen bir taşın üzerine "Bugün en iyi arkadaşım benim hayatımı kurtardı." diyerek yazıyor.
Arkadaşı da şaşırıyor ve soruyor neden canını acıttığımda kuma yazmıştın da şimdi taşa yazıyorsun diye.
Arkadaşı da diyor ki "birisi canımızı yaktığında kuma yazmalıyız ki bağışlama rüzgarı onu silebilsin. İyilik yapıldığında ise taşa yazmalıyız ki onu hiçbir rüzgar silemesin."
Demek ki dostluk böyle bir şey olmalı..
Bize yapılan hataları silinecek şekilde yazmalıyız, kuma olmasa bile aklımıza ve kalbimize.
Çünkü kalıcı şekilde onun hesabını tutarsak,barıştığımızı düşündüğümüz halde bile o kalıcılık içimizde bir yer edinecek. Yazılmış bir kağıdı sildikten sonra sayfada kalan iz gibi.
O yüzden insanlara karşı iyiliği kalıcı halde tutmamız gerekiyor.
İyiliği kalıcı halde tutarsak kişiden gelen hataları da, nefis ve önyargı araya girmeden kalbimize karşı kolayca arabuluculuk yapabiliriz.
