Hazırlıksız yakalandığımız ne çok şey var, sevdiğin biri bindiği trenden inmeyebiliyor, kaldırımda yürürken bir kamyon ezebiliyor, bekler misin, tepesine yıldırım düşebiliyor.Bir bomba patlıyor, öldürmeyecek kadar uzakta. Ya da evin yıkılıyor, dümdüz, belki her şeyin yanıyor. Ya da âşık olduğun insan birden hayatından gidiyor,görünmez bir organın eksilmiş, çok sevmenle kalıyorsun. Ya da bir cinayete tanık oluyorsun, önünde oluyor her şey, kan pembe değil, tam kan rengi. Ya da bir vahşetle tehdit ediliyorsun, manyağın biri çıkıyor karşına, kılına dokunmuyor, sadece hayatta manyakların da olduğunu hatırlatıyor, bunlar oluyor, ölmüyorsun ama aynı da kalamıyorsun.O sabah bunları hiç bilmeden yüzünü yıkamışsın, aynaya bakmışsın. O şekilde son kez. Yeni bir devir başlıyor.
''Radyoda bir şarkının, yumuşakça, sesinin azalarak bitmesi gibi, birbirimizin hayatında gittikçe küçülerek kısa bir süre daha durduk ve tamamen yok olarak ayrı şarkılara geçtik.''
“Hayatının değişeceği o günün sabahı, her ne olacaksa onun birkaç saat öncesi, gelenden habersiz yaşayışımızda, bir saçmalığa gülüşümüzde, ertesi güne inancımızda ne kadar saf, bir yandan ne hazin bir hal var. Onu mu giysem diye düşünüyorsun, işlerini sıraya dizmeyi, o günü bitirmeyi planlıyorsun. O günü güzel bitirmekten iyisi var mı, bi de kahve yapayım diyorsun, ama “tak!” aynı kalamayacağın bir şey oluyor..
Hazırlıksızsın. Hazırlıksız yakalandığımız çok şey var..”