Beyaz Diş
Jack LondonSözler ve Alıntılar
Beyaz Diş'e güç veren bütün bu niteliklere karşın üzerinden bir türlü atamadığı zayıf bir yanı vardı: Alay edilmeye dayanamıyordu. Nefret ediyordu insanların gülmesinden. Kendisine değil de neye gülerlerse gülsünler, vız gelirdi ona. Ama kendisiyle alay etmiyorlar mıydı, kuduruyordu öfkeden. Onur kırıcı, küçük düşürücü bir şeydi bu alaylı kahkahalar. Çılgına dönüyordu böyle zamanlarda, öfkeden içi içini yiyor, saatler sonra bile hırsını almak için çatacak yer arıyordu.
İçinde yaşadığı dünyayı adamakıllı tanımıştı. Bomboş ve maddiydi bu dünya. Kaba, sert, acımasız ve soğuktu. Sevgiden, okşamadan, sevecenlikten eser yoktu bu dünyada.
Bilinmeyen şeyden korkuyordu. Çünkü bütün bilinmeyen şeyler onda büyük bir korkuya yol açıyordu.
Yaradılışın gereklerine ters düşen, doğal kişilikle bağdaşmayan bir işi yapmak zorunda bırakılmak isyana yol açar.
Vardığı sonuç şuydu: Hiçbir şey göründüğü gibi değildi
Sayfa 69Kitabı okudu
Soyunun yırtıcı damarı kabarmıştı. Anlamını kavrayamıyordu, ama gerçek yaşamın ta kendisiydi işte bu, duyuyordu bunu. Yemek için öldürmek, bu uğurda dövüşmek yaratılışında vardı, yaşamına egemen olan yasa zorunlu kıldığı için yapıyordu bunu, böylece dünyada var oluşun anlamını yavaş yavaş kavramaya başlıyor, yaşadığını kanıtlamış oluyordu. Bu amacın gereklerini yerine getirirken yaşamın taa doruğuna vardığını duyuyordu.
Onun için geçerli kural, güçlüye boyun eğmek, zayıfı ise ezmekti.