Merkezinde çocukların olduğu kitapları bir başka seviyorum.Beyaz Gemi'nin baş kahramanı 7-8 yaşlarında hayal kurmayı çok çok seven , anne ve babası tarafından terk edilmiş bir çocuk.Dedesinin ona anlattığı efsaneyi çok benimsemiş ve hayal ettikleri genel olarak bu efsane üzerine.Çocuğun o hayalleri, eniştesinin altında ezilen dedesinin durumları anlatılmış.
Dedesi iyi birisi ancak boyun eğen, pasif bir iyi.
Çocuk iyiliği sembolize ederken eniştesi de kötülüğü etmiş.Sanki iyilikten kötülüğü izliyorsunuz.Çok masum..
Sonuna yaklaştıkça kitabın, çocuk kötülere cezasını verebilecek kadar güçlenecek, inancı onu yarı yolda bırakmayacak düşüncesindeydim.Ama hayallerine kapılan çocuk öldü.Böyle bitmemesi gerekiyordu derken yazarın kitaba dair açıklamaları vardı son sayfalarda.
Kimse böyle bitmesini istememiş anlaşılan.Çocuğun ölmesinden tutun pek çok nokta eleştirilmiş.Bu yüzden açıklamalarda bulunmuş.
Şu sözü yetti bana ; "zafer Orozkul'un (eniştesinin) değildir... kötülüğün iyiliği yenmesi burada bile göstermekliktir.Evet, çocuk ölüyor ama ahlâk üstünlüğü onda kalıyor."
Sonu böyle olmasa çok sıradan olurmuş diyorum şu an.
Bazen iyi dediklerimizin bizi yanıltması da olağanüstü bir şey değil.Yanlış tanımak değil bu(bazen yanlış da tanırız).İsteğine ulaşması için yolundan sapabilir, çok iyi birisi desekte.Dedenin iyimser ama kendindeki gücü keşfedememiş olmasından dolayı çocuğu hayal kırıklığına uğratması gibi.İyilerdir belki ama doğruyu seçecek kadar güçlü değillerdir...
