aydın aldırmaz'ın kenara itilen, ötekileştirilen, yalnız, yoksul, çaresiz, yenik ve masum karakterlerini çok sevdiğimi ve kalbimin bir tarafını onlarla bıraktığımı itiraf etmem gerekiyor. aydın eserin içinde yer alan on iki hikaye ile birlikte bizi soluksuz ve zihni epey meşgul eden hoş bir seyahate çıkarıyor.
eserdeki hikayeler aşağıdaki gibidir:
• beyaz ölüm kuşları
• uçurtma güzeli
• rüzgârın savurduğu ölü yapraklar
• üvez çürüğü
• çağrılmayan yakup
• beyrut çiçeği
• yüzünü kanla yıkayan bir dere
• yüzyıllık yalnızlık
• suyun inadı
• asılmışların baladı
• köpek kalbi
• idris sarkacı
aydın aldırmaz bu yapıtıyla alışılmışın dışına çıkarak, okuyucularına ikinci tekil şahıs diliyle yazılmış iki hikaye armağan ediyor. her bir hikâyenin başında yer alan kitabeler ya da diğer adıyla epigraflar yazar tarafından ustalıkla seçilmiş olup, epigraf ile hikaye arasındaki bağlantı incelikle kurulmuş.
hikayelerde yer alan bazı karakterlerle diğer hikayelerde de karşılaşmanız mümkün, bu bende tebessüm oluşturdu. şöyle ki bende tanıdığım, bildiğim birinden bahsediyormuş hissi yarattı.
metnin felsefe ile harmanlanmış bir şekilde önümüze sunulması, damıtarak okumayı zorunlu kılıyor. yavaş okuma yaparsanız, metni hazmetmekte herhangi bir zorluk yaşamazsınız.
yoğun emekler ve uğraşlar akabinde yazılmış bu kitabın benim için kıymetli olmasının bir nedeni aydın aldırmaz'ın değerli bir yazar olmasının yanı sıra kıymetli bir dost olmasıdır.
farklı bir tat almak ve derin bir metinle baş başa kalmak için bu eseri okumanızı tavsiye ederim. iyi okumalar.
