“Öldüğüm gün tabutumu götürürlerken, bende bu dünya derdi var sanma.
Benim için ağlama, yazık vah vah deme !
Beni toprağa verdiklerinde veda, veda (ayrılık) deme !
Mezar bir perdedir ki, onun arkasında cennetin huzuru vardır.
Batmayı gördün değil mi?
Doğmayı da seyret !
Güneş’le Ay’a batmadan hiç ziyan gelir mi ?
Yere hangi tohum ekildi de bitmedi?
Endişelenme !
İnsan tohumu bitmeyecek diye telaşlanma !
Toprağa koyulduğumu zannetme !
Ayağımın altında yedi gök vardır.”
Mevlana
Her ne yaşıyorsam bir benzerini hemen herkesin yaşadığını biliyorum artık. Bu yüzden yaşadıklarımı dramatize edip çok abartmadan ve kendime acımadan kabule geçiyorum. Sabır... Nasıl da güzel bir kelimedir.
Birbirine söz vermiş ruhlar bulurmuş birbirini
Ve hazır olmayana görünmezmiş hiçbir şey
Her yürek kendi şarkısını söylese de
Aşıklar yürek atışından tanırmış diğerini...