“Dostoyevski’nin Beyaz Geceler’i, Andre Gidé’in Pastoral Senfoni’si ya da Hemingway’in Yaşlı Adam ve Deniz’i, bütün bu içimize işleyen kısa yapıtlar güçlerini hafifliklerinden ve sâdeliklerinden alıyor. Onları derinleştiren ve dokunaklı bir hâle getiren hafifliğe ve duruluğa yazarımızın üslûbu da ustalıkla yaklaşıyor ve ortaya ikindi sessizliğinden yapılmış gibi duran bir metin çıkarıyor. Bir genç kızın kayıp gün(lüğ)ünden yola çıkıp yaşamın bizi bir ışığa boğan bir kör karanlıkta bırakan gerçeğini içimizde şiddetle duyumsattırarak bize bir yaşamöyküsü anlatıyor. Post-modernist bir kurmaca mı yoksa bir yaşamöyküsünün aktarımı mı bilmiyoruz. Bildiğimiz şu ki, bu kitapta gerçeği de kurmacayı da aşan bir yaşamöyküsü var...”
