Kitabın yazarının bir eşek olmasını can-ı gönülden isterdim. Yazar eşek değilse bile başkahraman Cadichon, özünde çok saf bir iyilik taşıyordu. Genellikle insanlarda mevcut olan öç alma, intikam duygusunun Cadichon'da affetme ve ders çıkarma erdemlerine evrimini elle tutulur şekilde görmüş oldum.
Kahramanımızdan çıkaracağım dersler büyüktü. Kişinin kendine has ahlak yargıları olabilir. Herkesin vardır. Ama şöyle bir düşünüp tarttığımızda hepimizin kaçak hataları gün yüzüne çıkmaya başlar.Önemli olansa bunları düzeltmek ve bir daha yapmamak için ciddi bir mesai harcamaktır.
Karşımızdaki bireyleri veyahut 'kendimizi' yargılarken acele etmemeliyiz. Bariz bir hatada kişiyi tümüyle kötü olarak nitelendirirsek çok şey kaybederiz. Olaylar sandığımız gibi gelişmeyebiliyor, hikayede de olduğu gibi :)
İçgüdü dediğimiz bir gerçek var. Kendimizi olsun diğer bir kişiyi olsun sevdiğimizi biliyorsak görünür sebeplerin gerisini daha iyi görebiliriz demektir. Ve bu doğruyu ortaya çıkaracaktır. Tıpkı Jacgues'le Cadichon'da olduğu gibi...
Bu kitap, çok sıcak! üfleyerek okursanız içinizi ısıtacak :)))
