Rasul-i muhterem efendimiz, bu kendi fakir, ama Allah ve din aşkıyla gönlü zengin sahabilerle oturmayı sever, onlardan biri kalkıp gitmedikçe yerinden ayrılmazdı.
Aslı ne olursa olsun, islamın insana verdiği değerin; cins, ırk, renk, soy ve sınıf farkını hiçe sayıp görünüşe değil gönle bakmak gerektiğinin, bundan daha güzel misali bulunabilir mi?