Bir Kalbin Çöküşü
Stefan ZweigBir Kalbin Çöküşü Gönderileri
Bir Kalbin Çöküşü kitaplarını, Bir Kalbin Çöküşü sözleri ve alıntılarını, Bir Kalbin Çöküşü yazarlarını, Bir Kalbin Çöküşü yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Doktor kalbini muayene ettiğinde çoktan durmuş olduğunu gördü; yaşlı adama artık acı veremeyecekti.
Yaşlı adam kendi yalnızlığıyla baş başa, açık gözlerini gecenin sonsuz boşluğuna dikti...
gözlerini, içindeki karanlığa dikmiş, kendi ölümünün içine bakar gibi sadece içindeki boşluğa kulak kabartmıştı.
Bir şeyler sona ermişti. Neydi o? Kendini dinledi, içini dinledi. Böylece yavaş yavaş yüreği ölmeye başladı.
Yanmış bir ağacın kovuğu gibi bomboş ve kapkara olmalıydı içi de.
Ve daha biraz önce sıcak, hayat dolu yüreğinin olduğu yere korkunç bir sessizlik çöktü, olağanüstü ve soğuk, boş bir çukur açılmıştı. Vurmuyordu artık, damlamıyordu da: İçi tamamen sessizliğe bürünmüştü, tamamen ölüydü.
Yaşadığı her şey, sevdiği her şey bu ağır ağır tükenen alevde sönüp gidiyordu, umursamazlığın gevşek çamurunda ezilip kömürleşmeden önce, kapkara oluncaya kadar için için yanacaktı.
Fakat onlardan artık bana ne... beni ne ilgilendirir ki... beni hiç düşünmemiş o insanları niye düşüneyim ki?.. Onların merhametini beklemektense, geberip gideyim daha iyi... onları niye düşüneyim ki artık...