Bir Mucizedir Yaşamak
Guy de MaupassantBir Mucizedir Yaşamak Gönderileri
Bir Mucizedir Yaşamak kitaplarını, Bir Mucizedir Yaşamak sözleri ve alıntılarını, Bir Mucizedir Yaşamak yazarlarını, Bir Mucizedir Yaşamak yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
sevilen bir kadının bir baskasına teslim oluşunun, senin dudaklarını öptüğü gibi bir başka erkegin dudaklarını öpmesinin ne demek oldugunu anlayamazsın.
“metreseniz” diye konuşmaya yelteniyordu. Bunu söylemeye hakkı yoktu. o benim metresim degildi; anam, babam, kardeşim, sevgilim, Tanrım, her seyimdi.
Ben, bizler, medeni dünyanın kadınlarıyız, bayım. Dünya üzerin de yaşayan sıradan dişiler olmayacağız ve olmayı da reddediyoruz.
Bütün bu alemin yalnız bizim gibi yaratıklar için yaratılmadığını anlamak için bir saniyecik düşünmek yeter.
İnsan zekası, atıcının yarattığı gibi kalarak ,isteyen araştıran, dayım hareket eden ve özgüven zekadan tamamen farklı olarak,hayvani bir yaz ve boyun eğerek var olsaydı biz, herhalde bugünkü durumumuzda bulunmaz; mağaralar içinde ağaçlar altında, öldürdüğümüz hayvanların ve kardeşlerimizin etiyle ya da güneş ve yağmur altında yetişmiş çiğ Sebzelerle beslenerek çırılçıplak yaşardık.
"Ona ilk kez rastladığım zaman, garip bir heyecana kapıldığımı hissettim."
Onu şehvetli bir aşkla, ruhun ve yüreğin sadece bir yankıgıyla degil, tam ve mutlak bir aşkla, çılgın bir tutkuyla seviyordum.
“Ölüyorum artık sevgilim.”
“Ben ölene kadar burada kalacağına söz ver. Beni, şimdi bırakman doğru olmaz! Son anımda beni bırakma!”
Hiç kimse onun ruhundaki gizli ızdırabı bilmiyordu, çünkü hiç konuşmuyor, asla gülmüyordu.
"Ve ben burada yalnızdım: Ölüler diyarında yaşayan tek canlı."
Bu diyar, öteki diyardan, yaşayanların diyarından ne kadar da küçüktü; oysa ölüler, yaşayanlardan çoktu. Hayatta olan bizlere; kaynakların sularını, bağların şaraplarını içen, tarlaların ekmeğini yiyen bizlere yuvalar dar geliyordu; ölülere, toprağa düşen insana ise basit bir mezardan başka hiçbir şey kalmıyordu. Toprak onları alır, unutulmak onları örter ve her şey orada biter.
“Kayıp gitmiş hayatlar dünyası.”
Kalplerinde yaralar açan olayları, gönüllerinde fırtınalar koparan yaşantıları kolaylıkla unutanlara ne mutlu.
Onun varlığından kopan her şeye o kadar bağlı, o kadar sarılıp sarmalanmış, öylesine hapsolmuş yaşadım ki, Vakît gece miydi, gündüz müydü, ben diri miydim, ölü müydüm, bu dünyada mı, başka alemlerde mi yaşıyordum, bilmiyorum.