Birinci Dünya Savaşı Anıları
Kazım KarabekirBirinci Dünya Savaşı Anıları Gönderileri
Birinci Dünya Savaşı Anıları kitaplarını, Birinci Dünya Savaşı Anıları sözleri ve alıntılarını, Birinci Dünya Savaşı Anıları yazarlarını, Birinci Dünya Savaşı Anıları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Karargahımın bulunduğu Alanya köyünde cenazeler insanın aklını oynatacak bir haldeydi. Bütün çocukları söngülenmiş, ihtiyarlar, kadınlar samanlıklara doldurulmuş yakılmış, gençler baltalarla parçalanmıştı. Çivilere asılmış ciğer ve kalpler görülüyordu. Bütün bu acıklı manzaralar,Erzurum’a atılmaya ve oradaki biçarelere imdada bizi mahkûm etmişti.
Ermeni fecayiini bizzat gördük. Erzincan’daki Rus zabiti de meşhudatını yazdı. Bir çok fotoğraf ve raporlar zapt edildi. Bir çok güzel binalar yakılmış idi.İçi ceset dolu kuyular çoktu.Bazılarının içlerine insan doldurularak ateşlemişler. Bu feci manzaralar Erzurum ve havaleside de ne fecayi geçtiğini bize gösteriyordu.
Bir filozof demiş ki : Bu insanları tetkik ettikçe köpekleri daha çok seviyorum.
Yaralı, ak saçlı ve kanla islanan saçları sanki başına bir Türk bayrağı sarmış manzarası gösteren ihtiyar bir nine de diğer bir askerimize sarılmış şöyle haykırıyor:
—Oğlum, bizi bu hale Ermeniler koydu fakat çok şükür artık bir daha gelmezler. Oğlum, Karabekir Paşa nerede? Ben onu kucaklamadan ölmek istemiyorum.
Ve beni gören kendini kaybediyor, dizlerime kapanıyor. Gözyaşları, hıçkırıklarla şükranlarını ifadeye çalışıyorlar ve dualar ediyorlar.
Rus generali yaşımı sordu. 36 yaşındayım dedim.
—Ah! Dedi. Biz gençliğe mağlup olduk.
Siz daha çok çarlığın zülüm ve gururuna mağlup oldunuz sanırım, kabınıza sığmıyorsunuz. Her neslimiz hayatında iki defa Rus taaruzuna uğrar ve her defasında vatanımızın vücudundan parçalar koparırsınız.Cenupta biz Türklere karşı bu yaptıklarınızı her tarafınızda başka başka milletlerin hürriyetine ve hatta mevcudiyetine karşı insafsızca yapar durursunuz.
Tam 40 yıl esaretten sonra Kars Kalesi ve bütün o iller anavatana kavuşuyordu. Her tarafa bu sevinçli haberi yaydım.Her tarafta şenlikler başladı. Karakışta Erzincan ve Erzurum’u kurtaran kolordumun Kars’a ilk olarak Türk bayrağı asmak şerefli kazanması benim için büyük bir bahtiyarlıktı . Çünkü bu benim, gençliğimden hatta çocukluğumdan beri hasretini çektiğim bir ülkü idi.
— Evlatlar! Ermeniler benim geleceğimi öğrenince bu alçaklığı yaptılar. Belki otomobilimle beraber parçalandığımı sanarak sevinip durdular fakat bugün benim sapasağlam olduğumu görmekle ve yarın da Kars’ı vermekle sevinçleri yasa çevrilecektir.
Bütün Çar ordusunun pek bol mirasına konarak kuvvetli silahlara malik olan ve bizden güzel giyinmiş ve beslenmiş ve hala da beslenmekte bulunan Ermeni ordusunu bir daha boyunu ölçmeden birinci derece Kars mevki-i müstahkemini kolayca bizi terk edeceğine hiç de ihtimal vermedim.
Sarıkamış‘ın bir Avrupa kasabası gibi şirin ve heybetli manzarası arasında yer yer yangınlar ve yüksek duman sutunları ve büyük bir ıssızlık arasında infilaklar, bir harp dehşeti veriyordu. İstasyonda, tek tük götürülmemiş vagonlardan başka bir şey bırakılmamış. Bir trenin bile elimize geçmemesine canım çok sıkıldı.Yanan çarşıdan geçtik.Yangınları yakından gördük.Yanmayan binaların sayısı yanlardan pek yoktu.
Tenkitler lazımdır, bunların sert olmasına da taraftarım. Ancak bunda gurur, kin ve kıskançlık asla yer tutmamalı ve tamamıyla müspet bir tarzda olmalıdır.
Kumandanlığın en yüksek hassası, mesuliyetten çekinmemektir.
Fakat rütbeler ufalıp mesuliyet azaldıkça, uykular daha tatlı ve ağır olur.
Geliyoruz Erzurumlular geliyoruz! Açlığı ve soğuğu düşünecek halde değiliz. Gündüz olduğu gibi gece uykumuzda dahi sizin iniltilerinizi duyuyoruz. Birer avuç arpa da bulabilirsek,duracak değiliz!…
Ayda bir kilo şeker kâfi gelmiyordu. Her kıtanın hemen her şeyi eksikti. Halkın elinde, ordunun işine yarayacak bir şey kalmamıştı…