Boğaziçi Mehtapları
Abdülhak Şinasi HisarSözler ve Alıntılar
İnsanın kendini bulması için ne kadar araması lazım geliyor! Her zevkimiz ya kendimizin yahut bizi hazırlamış olanların kim bilir ne kadar ıstırabına mâl olmuştur.
Geçmiş zamanları ve insanları duymak ve anlamak için bize en çok yardım eden hep hatıralarımız oluyor.
İkide bir başka bir kayığa rast gelmek ister, mahsus geri kalırsınız. İstemediğiniz bir sandalın yanına düşersiniz. (Talihsizlik!) Haberiniz olmadan ilerler, belki üç yüz kayık ara- sından tam istediğinizin yanına tesadüf edersiniz. (Talih!) Bazan tesadüf sizi böyle ümidinizi geçen hakikatlerle karşılaştırır, halbuki çok kere de görürsünüz ki sandaldaki hesap sulara uymaz!
Bu mehtap gecelerinde Boğaziçi'nin garip bir füsunla üstlerine ışıklar dökülmüş menekşe renkli sularında duyduğumuz bu seslerle biz cidden bir mucizeye şahit olmuyor muyduk?
Zaten hatırlamak her zaman biraz tekrar yaşamak değil midir? Mazimiz, hatırlayabildiğimiz nispette, tekrar tekrar yaşayabildiğimiz hayatımızdır.
Bazan saz sesleri, rüyalarımız bize dağılmış bir eski mesut dünyadan her birini birer birer hatıralar halinde teşhis ettiğimiz parçalarını getirir gibi, bize mehtaptan, denizden, çiçekten parça parça öyle cümleler, sözler ve ahenkler duyururdu ki bunların hepsini de ayrı ayrı tanımış olurduk.
Hepimiz birer bekleyişin çocuklarıyız. Hazreti Adem'den beri hepimiz layık olduğumuza inandığımız, gönlümüze göre bir cennet umarız. Yeryüzünde en çok aradığımız kendi saadetimizdir, sanırız. Fakat hakikatte ona, asıl sevgilimiz olan lezzeti bulmak için daima ihanet ederiz. Yaşadığımız zamanın bize bu saadeti bir türlü veremeyeceğini duyarak, onu ya geçmişte yahut gelecekte hayal ederiz. Hepimiz daima ileride nasip olacak bir hayat umar ve hayalimizle mutlaka biraz orada yaşarız.