Boğaziçi Mehtapları
Abdülhak Şinasi HisarBoğaziçi Mehtapları Gönderileri
Boğaziçi Mehtapları kitaplarını, Boğaziçi Mehtapları sözleri ve alıntılarını, Boğaziçi Mehtapları yazarlarını, Boğaziçi Mehtapları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Gül hazin, sümbül perişan, bağa zarın şevki yok!
Başka bir hâletle çağlar quy-i barın şevki yok!Ah eder, inler, nesîm-i bî-kararın şevki yok! Geldi amma neyleyim, sensiz baharın şevki yok!"
Zira yeryüzünde, baş döndürücü bir boşluk kenarında geçen ömürlerimizde, bir daha bulmamak üzere kaybettiğimiz sevgili ölülerimize gösterebileceğimiz en büyük sadakat onları hatırlamak ve en büyük ihanetse onları unutmak olmaz mı?
Hemen hiç kimse zamanın kendine mahsus çerçevesi içinde kalmaya razı olmaz. Hal içinde yaşayanların bir kısmı istikbale vurgun, bir kısmı da maziye âşıktır…
Şimdi bana göre artık her şeyin sesi kısıldı. Birçok şeyler bana hiçbir şey söylemez oldular…
Fakat her şey bir alışkanlık meselesi değil midir?
Hanende sesleri bazan içimizdeki bir zaman parçasını çekip açar ve biz, başımızdaki zaman mefhumu altüst olarak ve canımız biraz acıyarak, o zaman içindeki mevsimlerimizi ve aşklarımızı bir anda tekrar yaşardık.
Bazan saz sesleri, rüyalarımız bize dağılmış bir eski mesut dünyadan her birini birer birer hatıralar halinde teşhis ettiğimiz parçalarını getirir gibi, bize mehtaptan, denizden, çiçekten parça parça öyle cümleler, sözler ve ahenkler duyururdu ki bunların hepsini de ayrı ayrı tanımış olurduk.
Saz sesleri bazan geçmiş ömrümüzü bize geri getirirdi. Öyle ki şimdi yaşamakta olduğumuz geçmekte olan bir zamanı değil, geçmemiş, içimizde kalan yahut bizim içinde kaldığımız bir zamanı yaşıyormuşuz gibi, onun bütün lezzetlerini tekrar duyardık.
Saz sesleri bazan kokularıyla kalbimizin acılığını gidelen bahar çiçekleri gibi açar ve acılarımızın tesellisi olan eller gibi, kırık gönlümüzü sarardı.
Hepimiz birer bekleyişin çocuklarıyız. Hazreti Adem'den beri hepimiz layık olduğumuza inandığımız, gönlümüze göre bir cennet umarız. Yeryüzünde en çok aradığımız kendi saadetimizdir, sanırız. Fakat hakikatte ona, asıl sevgilimiz olan lezzeti bulmak için daima ihanet ederiz. Yaşadığımız zamanın bize bu saadeti bir türlü veremeyeceğini duyarak, onu ya geçmişte yahut gelecekte hayal ederiz. Hepimiz daima ileride nasip olacak bir hayat umar ve hayalimizle mutlaka biraz orada yaşarız.